Regulering moet nu

door

SURINAME LIJKT SOMS een bipolair land; een land met meerdere persoonlijkheden en in deze is misschien toepasselijk: meerdere gezichten. Want terwijl de wereld wordt rondgereisd en wordt aangegeven hoe groen het land is, wordt de ravage in het binnenland alsmaar groter.

Het ministerie van Ruimtelijke Ordening en Milieu heeft een ‘Green Development Strategy’ gepresenteerd om van 2025 tot 2050 duurzame ontwikkeling een bepaalde richting op te helpen stuwen. In die strategie zou mijnen met kwik zoveel mogelijk moeten worden afgebouwd en zou Suriname minder afhankelijk moeten zijn van de vervuilende minerale sector.

Iedereen blijft, voor wat betreft de skalians, naar elkaar wijzen, maar echte actie blijft uit

Door het toetreden tot het Minamataverdrag heeft het land de verplichting om het werken met kwik af te bouwen. Daarnaast zijn er medische rapporten die duidelijk maken wat de schade is die wordt aangericht wanneer mens en dier kwik in hun systeem krijgen.

Om de andere kant bloot te leggen van het gedrag is het van belang om te wijzen op wat werkelijk gebeurt in het achterland. In het stuwmeer zit een aantal skalians. Dat zijn grote goudproductiemachines die eenmaal 24 uur werken en de biodiversiteit in het gebied in gevaar brengen. In de Marowijnerivier is al gezien welke schade deze machines hebben aangebracht; ook aan flora en fauna. Toch blijft iedereen voor wat betreft de skalians naar elkaar wijzen, maar echte actie blijft uit.

Diezelfde selectieve verontwaardiging is te bespeuren wanneer wordt gereageerd op de vervuiling en de gevolgen daarvan in het binnenland. Veel mensen zien het als een probleem van het binnenland, omdat de lokalen zogenaamd de vervuilers zijn. Echter de grote bonzen met grote malls, warenhuizen, cambio’s en verkopers van tweedehandse auto’s die als basis voor hun welvaart de vervuilende goudindustrie hebben, blijven buiten schot. En die bonzen maken handig gebruik van het gebrek aan transparantie, maar zijn intussen heuse milieucriminelen.

Het lijkt soms verleidelijk om achterover te leunen en te concluderen dat zaken zichzelf wel zullen oplossen, maar steeds weer is te zien dat zonder druk van buiten het land niet in actie komt. Suriname moet in het kader van het Extractive Industries Transparency Initiative (Eiti) transparant zijn over wie allemaal verdient aan de mijnbouw. Het land zit in de gevarenzone en werkt er hard aan de achterstand in te halen om afvoering bij het Eiti te voorkomen, maar als het aan ons zelf lag dan zou niemand weten wie wat verdient aan deze sector.

Suriname kan als land niet zo door blijven gaan als het werkelijk het groene imago wil behouden. Ondanks belangen moet er worden gewerkt aan transparantie, regulering en in sommige gevallen een halt toeroepen aan activiteiten die het milieu vervuilen. Zeker als sectoren moeten worden ontwikkeld om simultaan met afbouwen van vervuiling, groene alternatieven te bieden valt er geen tijd te verliezen. Als samenleving moeten nu keuzes worden gemaakt.