Regionale chaos

door

ROZENGEUR / Gerold Rozenblad

Met de dag neemt de spanning toe en het is nu toch erg dichtbij het toppunt. Ik heb het niet over de onthullingen van het nieuwe bewind, waarbij als alles waar is, zeker de helft van de entourage van Chan zou moeten worden opgesloten. Het probleem is niet lokaal, wel regionaal. En normaal laten wij hier dergelijke dingen voor wat ze zijn, omdat niemand zich druk maakt over Suriname en wij daarover (deels) blij mogen zijn. Immers, het heeft geen zin om als armoezaaiers ook nog in het vizier te staan van grootmachten die hun spierballen laten rollen.

Echter, nu staan vijf oorlogsschepen, samen met een nucleair aangedreven snelle duikboot uit de VS voor de deur en iedereen in de regio vreest voor wat kan volgen. Het heet dat VS-president Donald Trump de regionale drugshandel wil indammen. En ook de belangen van de Amerikaanse oliemaatschappijen wil verdedigen in het grensgeschil tussen Venezuela en Guyana. Immers, volgens Venezuela zijn de bedrijven bezig in het zeegebied dat dat land toebehoort.

“Bij het ontbreken van een Caricom-standpunt is het volgens Kamla ‘ieder voor zichzelf’ en moet iedereen maar zelf weten hoe die balanceert tussen de molenstenen van de grootmachten”

Maar een ieder krabt zich achter de oren over de omvang van de armada die de regionale wateren dezer dagen heeft bereikt. Vijf oorlogsbodems en een duikboot, bemenst met meer dan vierduizend man? Dat is een beetje veel voor simpele drugsbestrijding zeggen deskundigen. Evenals zijn Europese ambtgenoten gaat Trump voorbij aan de vraagzijde van de markt, waar zijn mensen maar niet genoeg kunnen krijgen van het goedje, maar hij wil de productie bestrijden, voorbijgaand aan de simpele marktwerking dat zolang er vraag is de productie niet zal stoppen.

Ondertussen heeft Venezuela’s sterke man Nicolas Maduro in zijn land alles en iedereen opgetrommeld om bestand te zijn tegen de dreiging. Immers, de VS zien hem als de leider van het grootste regionale drugkartel en hebben een verhoogde prijs op zijn hoofd gezet. Hij voelt zich direct bedreigd. Dit alles legt de regionale verhoudingen pijnlijk bloot. Immers, medestanders van Maduro, verenigd in het regionale bondgenootschap Alba, veroordelen de handeling van de VS. Maar in de elf landen die de Alba uitmaken zitten ook Saint Vincent en de Grenadines, Antigua en Barbuda, Dominica, Grenada en Saint Kitts en Nevis. Echter, zij zijn ook lid van de Caricom, waar een eenduidig standpunt uitbleef.

Als klap op de vuurpijl zei pas aangetreden premier van Trinidad en Tobago, Kamla Persad-Bissessar de actie van de VS te ondersteunen. Na kritiek vanuit Venezuela en Cuba benadrukte zij dat ze in elk geval geen overeenkomst heeft met de VS voor vestiging van een uitvalsbasis voor Amerikaanse militairen op Trinidad.

Op Barbados had men de afgelopen dagen meer aandacht voor Carifesta, op Jamaica en in Guyana wordt de nadruk gelegd op het elkaar bekladden in verband met verkiezingen deze week. De regionale chaos lijkt compleet, terwijl niemand nog precies weet wat de bedoeling is van de kleine oorlogsvloot van de VS.

Bij het ontbreken van een Caricom-standpunt is het volgens Kamla ‘ieder voor zichzelf’ en moet iedereen maar zelf weten hoe die balanceert tussen de molenstenen van de grootmachten. Dat geeft Trump alle ruimte om te doen wat wij niet weten wat hij zal doen. Wordt het een regelrechte aanval of een langdurige dreiging om de oppositie in Venezuela wind in de zeilen te geven? Feit is dat er regionaal behoorlijk stront aan de knikker is. En het resultaat daarvan zullen wij hoe dan ook, al kent men ons niet, kennelijk ook hier voelen. En dat voelt niet prettig aan.

roziegeur@gmail.com