Rechtspraak en belangenverstrengeling

door

OGENSCHIJNLIJK WAS HET een onschuldige geste van president Iwan Rasoelbaks van het Hof van Justitie (HvJ) toen hij op 8 en 13 augustus plaquettes uitreikte aan politici voor ‘bewezen diensten aan de rechtstaat Suriname’. Maar was dat wel zo onschuldig? Tal van juristen zeggen van niet en dat dit volstrekt in strijd is met de principes van de trias politica, waarin de machten volledig moeten zijn gescheiden.

Dat gebeurde op deze twee dagen uiteindelijk niet: de rechterlijke macht (Rasoelbaks) zette de wetgevende macht (oud-assembleevoorzitter Marinus Bee en parlementariërs Asiskumar Gajadien, Genevievre Jordan en Cheryl Dijksteel) en de uitvoerende macht (de oud-ministers Kenneth Amoksi van Justitie en Politie en Stanley Raghoebarsing van Financiën en Planning én onderminister Sieuwkoemar Ramsukul van Grondbeleid en Bosbeheer) in het zonnetje. En dat kon echt niet.

Zijn handeling kan een mate van belangenverstrengeling uitbeelden, die de rechtelijke macht niet kan gebruiken

Het HvJ is sterk afhankelijk – vooral financieel – van de twee andere machten. Dat werd ook onderkend door de hofpresident die benadrukte dat een goede en constructieve samenwerking tussen de rechterlijke macht en de executieve van groot belang is ter versterking van de rechtstaat en de rechtsbescherming van de burgers. Hij prees de bewuste politici voor bewezen diensten aan de rechtstaat Suriname.

Rasoelbaks zou beter moeten weten en had moeten beseffen dat zijn lofbetuigingen aan het adres aan de politici hoogst ongepast waren. Hij zou, via Assembleevoorzitter Ashwin Adhin, door president Jennifer Geerlings-Simons op zijn vingers moeten worden getikt. Want zijn handeling kan een mate van belangenverstrengeling uitbeelden, die de rechtelijke macht niet kan gebruiken.

In de afgelopen jaren hebben zich tal van zaken voorgedaan, waarbij de onafhankelijkheid van onder meer het Openbaar Ministerie in twijfel werd getrokken. Met name procureur-generaal Garcia Paragsingh wekte meermaals de indruk dat ze naar de pijpen van oud-president Chandrikapersad Santokhi danste en zijn opdrachten uitvoerde. Ook zou zij zíjn heksenjacht op critici van zijn bewind hebben gesteund, overigens zonder dat tegenstanders werden veroordeeld.

En dat het Openbaar Ministerie kort na het opstappen van Santokhi plotsklaps haast maakt met zaken die al lang in gang zijn gezet onder zijn regering, zoals de affaire rond de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij, is ook erg opvallend. Omdat Santokhi daar zelf bij betrokken was, verliep het gerechtelijk vooronderzoek daar naar verluidt tergend langzaam.

Mede in dat licht had Rasoelbaks op eieren dienen te lopen om iedere schijn van mogelijke belangenverstrengeling te voorkomen. Zijn geste aan de politici had daarom – hoe goed misschien ook bedoeld – niet gemogen.