Recht

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Inheemsen worden gezien als halve burgers, wier rechten ondergeschikt zijn aan de hebzucht van concessiehouders. Dat is mijn conclusie naar aanleiding van de recente uitspraak van de rechter in de Pikin Saron-zaak. Daarin wordt aangenomen dat onze samenleving vreemd zou opkijken als de veroordeelden in de controversiële Pikin Saron-zaak op vrije voeten zouden worden gesteld. Wat een onzin! Wat een afstand tot de realiteit.

Dat onze samenleving vreemd opkijkt van onze rechtspraak is een feit. Dat verkrachters en kindermisbruikers door het systeem gemiddeld maar tot vier jaar worden veroordeeld, is vreemd. Dat de mensen van Pikin Saron dan voor acht jaar de cel in moeten, is zeer vreemd.

“De misstanden worden veroorzaakt met medewerking van landgenoten. Lokale personen die meewerken aan de vernietiging van onze natuur en onze saamhorigheid”

Weet je, het maakt me boos. Want ons rechtssysteem is overduidelijk niet objectief. Het recht van de sterksten geldt. Dat is oneerlijk. Dat is niet hoe de wereld in elkaar moet steken. We zijn niet verplicht de onrechtvaardigheid uit de rest van de wereld na te doen. Toch doen we dat. We zetten de koloniale werkwijze voort. We eren het gedachtegoed en passen het nog steeds op elkaar toe. Dat kan niet.

Wanneer gaan we durven echte stappen te zetten om ook onze mentale onafhankelijkheid te bewerkstelligen? We hebben nog een lange weg te gaan. Wanneer zaken binnenshuis niet lukken, rennen we toch naar onze voormalige kolonisator. Het is raar om daar, waar eigenlijk de wortel van het probleem zit, hulp te vragen. Natuurlijk komt daar het geld vandaan. Geld is wat we nodig hebben om te kunnen doen wat we moeten en willen doen.

Er lijken weinig tot geen manieren te zijn om zaken voor elkaar te krijgen zonder een potje uit Europa. Dat is jammer, want we vervangen dan onze realiteit voor een westers narratief. We moeten ons spel dan volgens hun regels spelen. Alleen al door de woordkeuze vergroten wij de afstand met de mensen die de hoofdrolspelers in het verhaal zijn. Daarnaast lijkt het mij effectiever om in Suriname draagvlak te creëren.

De misstanden worden veroorzaakt met medewerking van landgenoten. Lokale personen die meewerken aan de vernietiging van onze natuur en onze saamhorigheid. Het weggeven van onze kracht, zonder dat het collectief daar iets op vooruitgaat. We vieren straks vijftig jaar onafhankelijkheid. Dat is ook iets dat ons vreemd moet laten opkijken. We vieren iets dat we nog niet zijn.

Blij ben ik wel dat er een stap in de goede richting is gezet. Onze nieuwe president heeft al gesproken met de traditionele gezagsdragers. Er komt bescherming in de vorm van een concessievrij gebied om hun woongebieden. Dat is fijn. Hopelijk kunnen al uitgegeven gunningen worden ingetrokken.

Nog steeds zijn er problemen, conflicten tussen lokale bewoners en concessiehouders uit de stad. Het is allemaal niet nodig. De essentie is dat we allemaal mensen zijn. We zouden elkaar eerst in die waarde moeten zien. Dan kunnen we ook op basis van gelijkwaardigheid ons land ontwikkelen.

Wat mij betreft zou het ministerie van Welzijn een aparte en sterke katalysator voor onze toekomst moeten zijn. Dan kunnen we het onrecht van de Pikin Saron-zaak ook rechtzetten, zonder onnozele retorieken die pogen te verhullen wat we allemaal weten. Die zaak stinkt.

christiowijnhard@gmail.com