Reactie van Raoul Hellings op Sunil Sookhlall: “Kritiek is gezond, maar geen vermomd partijwerk”

De recente column van meneer Sunil Sookhlall, waarin mijn reactie wordt weggezet als erger dan “domme NDP-logica”, heeft mij eerlijk gezegd verbaasd. Niet omdat ik geen kritiek verwacht – dat hoort bij het publieke debat – maar omdat zijn oordeel zo opzichtig gekleurd is, dat het bijna misleidend wordt.
Mijn pleidooi om economische sabotage strafbaar te stellen, komt voort uit diepe bezorgdheid over het welzijn van onze samenleving. Als politici, opiniemakers of andere actoren bewust onrust aanwakkeren die leidt tot koersval en instabiliteit, dan treft dat juist de mensen die het al moeilijk hebben. Dat is geen repressie – dat is verantwoordelijkheid nemen.
Wat vooral op de lachspieren werkt, is de schijn van neutraliteit die Sunil ophoudt. Zijn kritiek op figuren als Santokhi, Makka, Ramdin en Bansi Durga – allemaal VHP-exponenten – lijkt op het eerste gezicht evenwichtig. Maar wie goed kijkt, ziet dat het nauwelijks kritiek te noemen is. Het zijn symbolische tikjes, bedoeld om zijn ware intenties te maskeren: het koste wat kost in bescherming nemen van de VHP.
Dat blijkt ook uit wat hij níét zegt. Neem de grote kwesties zoals HPSG of New Surfin – projecten waarbij elke onafhankelijke columnist vraagtekens had moeten plaatsen. Maar van Sunil? Geen letter. Geen kritische analyse. Zelfs een zoekopdracht met een vergrootglas levert niets op.
En wat bijzonder verwerpelijk is: de gemakzucht waarmee hij mij tot een soort (s)pion van de NDP bestempelt. Een eenvoudige zoekopdracht op het internet had hem geleerd dat ik zowel de NDP als de NPS al jarenlang publiekelijk bekritiseer – lang voordat ik actief werd in de politiek, en tot op de dag van vandaag, als het moet. Maar zelfs dát kon hem er niet van weerhouden om mij, zonder enig steekhoudend argument, in een hokje te duwen dat hem politiek goed uitkomt.
Wat ik zie, is geen onafhankelijke analyse, maar een bewuste strategie om de VHP overeind te houden – zelfs via doemscenario’s en verkapte bedreigingen. Dat is geen journalistieke moed, dat is politieke maskerade.
Misschien is het tijd voor Sunil om zijn columns te bundelen. Titelvoorstel?“Pinokkio in de Pen – Handleiding voor kritiek die nooit raakt waar het pijn doet.”
Want laten we eerlijk zijn: Suriname verdient beter dan dit soort politieke toneelstukken, vermomd als opinie. Wat het land nodig heeft, is eerlijkheid – ook als dat betekent dat je je eigen kamp durft te bevragen.
Drs. Raoul U. Hellings
Suriname suriname sluit hiermee de discussie af.

...