Reactie op ‘Surinaams staatsleiderschap onder druk…’

De nieuwste trend tijdens de verkiezingscampagne is nu “Chan bashing” te zijn geworden, waarbij president Santokhi, verantwoordelijk wordt gehouden voor alle problemen in het land. Met verbazing en diepe teleurstelling hebben wij het opiniestuk van Ruben Ravenberg gelezen, waarin hij president Santokhi en diens regering neerzet als een kliek partijpolitieke opportunisten die het landsbelang zouden verkwanselen.Zijn tekst leest als een aanklacht, maar is in feite niet meer dan een combinatie van niet onderbouwde insinuaties, emotionele verdraaiingen en rancuneus commentaar. Ravenburg vergeet dat zijn partij deel is van de regeringscoalitie en dat zijn voorman, de vicepresident is en daarmee medeverantwoordelijk voor het beleid van de regering Santokhi-Brunswijk. Misschien moet hij eerst naar zijn eigen interne politieke familie kijken voordat hij met vuil smijt naar de president.Valse beschuldigingen en simplificatiesRavenberg hanteert in zijn betoog een verontrustend gemak in het rondstrooien van zware beschuldigingen als ‘machtsconcentratie’ en ‘corruptie’, zonder ook maar één hard feit of onderbouwd bewijs aan te dragen. Zulke termen hebben een zware lading en vergiftigen de samenleving. Iemand die zichzelf als academicus en bestuurder profileert behoort beter te weten.Zijn kritiek op het niet her-installeren van de Sociaal Economische Raad (SER) is een treffend voorbeeld van zijn tendentieuze benadering. Hij vergeet dat er nog zoiets bestaat de Social Dialoog tussen regering, vakbeweging en werkgevers. Deze dialoog heeft als doel draagvlak te creëren voor het zware IMF programma dat noodzakelijk is om de economische crisis aan te pakken.Misplaatste kritiek en verdraaiingen Ravenberg zijn kritiek op het geplande interview van de president op 24 mei, is niet alleen overtrokken, het is ronduit misleidend. Zeker nu het mediahuis inmiddels heeft besloten de uitzending te schrappen, waardoor de uitnodiging aan de president is komen te vervallen.Persoonlijke rancune vermomd als politieke analyseEen van de meest opvallende, maar ook meest teleurstellende aspecten van Ravenberg zijn betoog is hoe zijn persoonlijke frustratie wordt vermomd als objectieve politieke analyse. De verwijzing naar zijn geëiste ontslag bij de Stichting voor Bosbeheer en Bostoezicht (SBB) lijkt op het eerste gezicht ter illustratie bedoeld, maar het vormt in feite het onderliggende motief van zijn gehele betoog. Het stuk ademt bitterheid, niet tegen beleid op zich, maar tegen personen die hem naar eigen zeggen tekort zouden hebben gedaan.Wat begint als een zogenaamd principiële reflectie op het functioneren van de regering, ontaardt al snel in een persoonlijke afrekening. In plaats van zich te richten op nationale beleidsvraagstukken, economische hervormingen of institutionele versterking, vervalt Ravenberg in beschuldigingen die verdacht veel lijken op wraakneming. Wat we dan krijgen is karaktermoord in politieke bewoordingen. Dat Ravenberg die grens overschrijdt, is zowel pijnlijk als onthullend.Besturen is keuze makenWat Ravenberg in zijn kritiek volledig lijkt te negeren, is dat leiderschap niet draait om applaus of populariteit, maar om het maken van moeilijke keuzes. Besturen betekent niet iedereen tevreden houden, maar verantwoordelijkheid nemen voor maatregelen die niet altijd direct begrepen of gewaardeerd worden. Dat vraagt moed, visie en bereidheid om politieke risico’s te nemen ten dienste van het algemeen belang.Leiderschap betekent ook: mensen meenemen in ongemakkelijke waarheden. Dat vraagt uitleg, transparantie en consistentie, geen slogans of zoethoudertjes. De regering heeft er niet voor gekozen het volk naar de mond te praten, maar om koers te houden op basis van wat nodig is, niet wat wenselijk klinkt. Dat is geen politieke zwakte, maar een morele sterkte die zeldzaam is in het Surinaamse bestuur.ConclusieSuriname bevindt zich op een kantelpunt, waar moedige keuzes noodzakelijk zijn om het land duurzaam op de rails te krijgen. Dat proces verdient scherpe, maar eerlijke kritiek en geen stemmingmakerij. Democratie betekent ook verantwoordelijkheid nemen voor woorden, zeker als men zichzelf als opiniemaker of intellectueel presenteert. We moeten af van het cynisme dat elke hervorming als verdacht ziet, elke beslissing als corrupt, en elke leider als potentieel tiranniek. Bestuur in moeilijke tijden is geen populariteitswedstrijd. Het vereist visie, durf en doorzettingsvermogen en dat is precies wat deze regering, met vallen en opstaan, probeert te tonen.

...