Reactie op ”Santokhi’s toespraak…zelfverheerlijking’

door

De opinie van Steve Esser over president Santokhi’s afscheidstoespraak is exemplarisch voor een trend die Suriname niet vooruithelpt: vernietigen in plaats van duiden. Het stuk is pathetisch en giftig. Vooral het giftige aspect verdient repliek, vanwege de gevaarlijke polarisering. De bewering dat de afscheidsrede van president Santokhi een “schouwspel van zelfverheerlijking en hypocrisie” was, is een grove verdraaiing van de werkelijkheid en respectloos. Het is juist het vermogen van de president om steeds de dialoog op te zoeken en in dialoog te blijven met alle actoren, die het mogelijk heeft gemaakt om de noodzakelijke hervormingen van onze economie door te voeren. In elk ander land in Latijns-Amerika, zou de partij met drie zetels zijn overgebleven, in plaats van met slechts drie gedaald. Dit vermogen om te binden onder extreem moeilijke omstandigheden verdient respect. De geschiedenis zal de huidige president de erkenning geven, die de schrijver nu nog niet kan opbrengen.De armoede en andere zijn het gevolg van jarenlange financiële ontsporing vóór 2020, niét van het hervormingsbeleid van de regering Santokhi om erger te voorkomen. De bewering dat president Santokhi “systematisch verdeeldheid zaaide” maakt een karikatuur van de waarheid. Het was juist president Santokhi die vanaf dag één pleitte voor nationale eenheid, coalitievorming over etnische en ideologische lijnen heen, en herhaaldelijk de hand reikte aan oppositie en maatschappelijk middenveld, vaak zonder wederkerigheid. Het is eveneens onjuist om het ‘Royalty’s voor Iedereen’-initiatief te ridiculiseren, terwijl het juist een oprechte poging is om een verkiezingsbelofte in te lossen, namelijk om burgers te laten meeprofiteren van hun eigen natuurlijke hulpbronnen. Het is een recht en geen gunst! De beschuldiging dat president Santokhi “systematisch verdeeldheid zaaide”, is eveneens een cynische verdraaiing van de feiten. Het is juist president Santokhi die vanaf zijn aantreden de nadruk legde op nationale eenheid, op samenwerking over politieke, etnische en ideologische grenzen heen. De coalitie die onder zijn leiding tot stand kwam, was een weerspiegeling van diversiteit van Suriname, een bewuste poging om het land te verenigen in plaats van te verdelen. Van meet af aan reikte hij de hand naar de oppositie, naar vakbonden, maatschappelijke organisaties en jongeren. Dat deze uitgestoken hand niet altijd werd aangepakt, maakt hem geen polariserende leider, integendeel, het toont zijn politieke volwassenheid en bereidheid tot dialoog, ook als dat niet politiek lonend was.Dat enkele aanwezigen in het parlement lachten tijdens de rede van president Santokhi zegt meer over hun politieke houding dan over de inhoud van zijn boodschap. Het is velen niet ontgaan dat het grootste applaus kwam vanuit grote delen van de nieuwe coalitie! Spot is goedkoop. Wat men gemakshalve vergeet, is de staat waarin het land verkeerde in juli 2020. Suriname had een totale schuldenlast van meer dan US$ 4 miljard, de deviezenreserves waren nagenoeg uitgeput en de importdekking beschamend laag. Het vertrouwen van internationale financiële instellingen was weg. De kredietwaardigheid was op ‘default’-niveau gezakt. Ambtenarensalarissen werden met leningen betaald. Er was geen realistisch zicht op economisch herstel zonder internationale hulp, hulp die de regering Bouterse had verbrand met wanbeleid, vriendjespolitiek en ondoorzichtige leningen.De zinsnede ‘de nasleep van een nachtmerrie’ klinkt spectaculair, maar staat haaks op de feiten. Onder president Santokhi heeft Suriname zich ontworsteld aan de economische valkuil van onbeheersbare schulden en monetaire chaos. De geschiedenis zal uiteindelijk oordelen, maar één ding staat vast: president Santokhi leidde Suriname juist uit de duisternis, terug naar stabiliteit. Geen droom, geen nachtmerrie, maar realiteit. De cijfers spreken voor zich, de reserves zijn op peil, de importdekking is sterk en de instellingen werken weer. En tegelijkertijd zijn sociale voorzieningen stelselmatig verhoogd, binnen de bandbreedte die reëel mogelijk was. Voor degenen die denken dat een hoofdstuk “definitief voorbij” is, is het goed zich te realiseren dat de nieuwe regering kan bouwen op het fundament dat door president Santokhi is gelegd. Het herstel is ingezet en het is tijd om de balans eerlijk op te maken. Niet met de botte bijl van partijpolitiek, maar met de precisie van rechtvaardige evaluatie. Vijf jaar later draagt president Santokhi een land over dat opnieuw wordt gerespecteerd en zijn financiële verplichtingen weer serieus neemt. Het is verleidelijk om te oordelen met de bril van ongeduld en emotie. Maar wie de geschiedenis eerlijk wil schrijven, moet durven erkennen: President Santokhi heeft orde gebracht waar chaos heerste, en stabiliteit gecreëerd waar het land wankelde.Fares I. Naipal