Raoul Hellings: ‘Nog een lange weg te gaan voordat we kunnen praten van gerespecteerde democratie’

door

NPS’er Raoul Hellings kijkt – twee maanden na de verkiezingen – terug op een enerverende, maar vooral leerrijke verkiezingscampagne. Met ruim achttienhonderd stemmen heeft hij als nieuwkomer in de politieke arena geen zetel gehaald, maar ontevreden is hij niet. Als onervaren politicus heeft hij onder meer stevige kritiek op de wijze waarop gekozen parlementariërs omspringen met het vertrouwen dat de kiezer in hen stelt. “We moeten ons nu misschien afvragen of we ons niet schuldig maken aan kiezersbedrog”, verklaart hij tegenover de Ware Tijd.

Tekst en beeld

Hellings heeft zich in zijn campagne vooral gericht op het ombuigen van het Surinaamse politiek-bestuurlijk systeem. Hij pleitte met name voor meer controle op de volgens hem absolute macht van het instituut van de president. “Ik ben voorstander van afbouwen van de bevoegdheden van de president en het systeem zodanig transformeren dat de democratie beter tot zijn recht kan komen.” Ook pleit hij voor rechtstreekse verkiezing van de president.

“Het streven om volksvertegenwoordiger te zijn moet een bewuste keuze zijn en niet iets van opportunisme”Raoul Hellings

Daarnaast wilde hij, indien gekozen tot parlementariër, zich inzetten voor gemarginaliseerde groepen, kwetsbare jongeren, minderbedeelden, invaliden en vrouwen die zich in een achtergestelde positie bevinden. “Maar er is niet altijd belangstelling voor de boodschap die je brengt. Ik heb gemerkt dat de Surinaamse kiezer vaak meer belangstelling heeft voor de persoon en niet zo zeer voor de inhoud van wat die persoon te vertellen heeft”, stelt Hellings. “Het belangrijkste wat ik heb geleerd, is dat mensen in mindere mate op een ideologie stemmen, eerder op populariteit. De verkiezingen lijken meer op een soort populariteitscampagne.”

Toch is hij niet ontevreden over zijn persoonlijke prestatie. Met meer tijd en genoeg geld om campagne te voeren, denkt hij dat een zetel op eigen kracht wel te halen was. Een hogere positie op de kiezerslijst – hij was nummer 22 – had volgens hem ook in zijn voordeel kunnen werken. “Ik had wel op meer zetels gerekend voor de NPS. Ik had geschat dat we tussen de tien en twaalf zouden halen. Maar ik wacht de evaluatie van de verkiezingen af om te zien waar we de partij beter moeten organiseren en verbeteren om een betere resultaat te behalen in 2030.”

Ambities

Hellings maakte vooral als voorzitter van de Surinaamse Politiebond (2016-2021) met penningmeester Sergio Gentle en secretaris Poetini Atompai furore binnen de organisatie. Hun bekendheid bleef niet alleen binnen de politiedienst, maar sloeg gauw over naar de rest van de samenleving. “Ik heb vanuit de vakbeweging geprobeerd een bepaalde groep te verheffen. Dat is gelukt naar tevredenheid van de mensen. Ik wilde met die motivatie op een hoger niveau een groter deel van de samenleving dienen en dat was ook één van de redenen waarom ik in de actieve politiek ben gestapt.”

Echter, vanwege de wijze waarop hij en collega hoofdinspecteur Gentle zijn ontslagen, omdat ze onwettig zouden hebben verzuimd om te kunnen deelnemen aan protestacties en daarbij ook dienstvoertuigen zouden hebben ingezet, was hij nog meer overtuigd dat hij in de politiek moest stappen om tegen soortgelijk onrecht te strijden. “Dat heeft de doorslag gebracht”, geeft de politicus toe.

Hellings blijft diplomatisch wanneer hij over zijn ambities praat. Hij noemt geen specifieke functie die hij zou willen invullen. Een voorwaarde is wel dat het ergens moet zijn waar hij goed uit de voeten kan. “Als je op een post wordt ingezet, moet het niet zijn om je monddood te maken of omdat je toch nog een salaris moet kunnen krijgen. Als ik ergens wordt geplaatst, moet het wel zijn waar ik een wezenlijke bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van het land.”

Met een achtergrond in Bestuurskunde en Duurzame ontwikkeling, heeft hij een brede ontwikkelingsvisie, dus zou hij veel kanten op kunnen. Als ex-top politiefunctionaris zou hij ook op het gebied van veiligheid een wezenlijke bijdrage kunnen leveren.

Op de vraag of hij korpschef wil worden, stelt Hellings één strikte voorwaarde: “Als duidelijk wordt afgesproken dat je de ruimte krijg om je werk te doen, zou ik dat wel kunnen, anders niet. Als de korpschef de ruimte krijgt om beleid te ontwikkelen is hij een heel belangrijke spil in de keten, maar ik ga niet daar zitten om slechts uit te voeren wat vanuit het ministerie van Justitie en Politie en de procureur-generaal wordt bepaald.”

Lange weg naar democratie

Hellings is niet helemaal tevreden over het nieuw gekozen parlement, omdat sommige gekozen leden minister zijn geworden. “Onze nationale assemblee wordt gezien als een soort springplank. We moeten ons nu misschien wel gaan afvragen of we ons niet schuldig maken aan kiezersbedrog. Het lijkt alsof men op twee paarden wil wedden. Als het aan de ene kant niet lukt, dan zal het aan de andere kant wel lukken”, uit hij zijn misnoegen. “Het streven om volksvertegenwoordiger te zijn moet een bewuste keuze zijn en niet iets van opportunisme”, zegt Hellings nadrukkelijk.

Daarnaast stoort hij zich ook aan het feit dat politici regelmatig misbruik maken van de onwetendheid van burgers. “Het lijkt alsof de mensen ook bewust in die positie worden gehouden. Als ik dat alles op een rij zet dan denk ik dat we nog een heel lange weg te gaan hebben voordat we kunnen praten van een gerespecteerde democratie.”