Raadsman – Sunieuws

GANGA / Sharda Ganga
De raadsman van de verdachte die terecht staat voor seksueel geweld, vindt het doodnormaal om in het jaar 2024 het volgende te vragen aan het slachtoffer van de verdachte (zoals aangegeven in het verslag in deze krant van 11 oktober 2024): Is het gebruikelijk dat iemand, gekleed in een biker short en T-shirt naar een gebedssessie gaat? Was het een shirt, zoals wat u nu aanheeft of een zweefbloes?” Uit deze vraagstelling kunnen wij een heleboel conclusies trekken. Ik noem er een paar, mijn lijst is bij lange na niet uitputtend.

De raadsman leeft in het stenen tijdperk. Hij legt de schuld van de vermeende verkrachting alvast bij het vermeende slachtoffer. (Ik gebruik het woord vermeend, omdat er nog geen uitspraak in de zaak is). De raadsman geeft aan dat zijn client die geestelijk leider is, lijdt aan een dusdanig zwakke geest dat een zweefbloes kan maken dat hij zijn vleselijke lusten niet kan beheersen. De raadsman ontkent niet dat er sprake is van seksuele omgang tussen zijn client (de verdachte) en de mevrouw wiens kleding hij bespreekt.

De wereld is vol van verhalen over seksueel geweld en het is alom bekend dat minstens 75 tot 90 procent van de slachtoffers geen aangifte doet.

De raadsman kiest ervoor om zich te scharen in het enorme genootschap van raadslieden die meteen grijpen naar het aloude middel om slachtoffers van seksueel geweld de schuld te geven van het leed en onrecht dat hen is aangedaan. Raadslieden die gedurende hun opleiding en erna, wat zeg ik, die gedurende hun leven, zich nooit hebben verdiept in hoe om te gaan met slachtoffers, vermeend of niet, van seksueel geweld.
De rechter zat erbij en keek ernaar. Toen zij op enig moment wel ingreep was het niet om de vraagstelling te laten corrigeren, maar om de raadsman te wijzen op de tijd. Met andere woorden: als er nog genoeg tijd over was, dan had de raadsman nog gerust door kunnen gaan met een vragenreeks die het slachtoffer (vermeend slachtoffer hoorik te zeggen omdat er nog geen uitspraak is, maar alleen om die reden schrijf ik het zo) medeplichtig, zo niet schuldig maakt aan haar eigen verkrachting. De wereld is vol van verhalen over seksueel geweld en het is alom bekend dat minstens 75 tot 90 procent van de slachtoffers geen aangifte doet. Dat wil zeggen dat minstens zeven van de 10 gevallen niet eens bij de politie belandt. Waarom niet, vraagt u mij?
Zie case in point.
De mevrouw is een schoolvoorbeeld van waarom slachtoffers geen aangifte willen doen. Hen wordt dat afgeraden door hun omgeving. Ze krijgen op het politiebureau het gevoel alsof ze niet serieus worden genomen; er wordt druk op ze uitgeoefend, ze krijgen te horen dat niemand hen zal geloven, of ze krijgen te horen dat ze de ‘goede naam’ van de dader niet moeten besmeuren, of dat ze moeten denken aan zijn familie, of zijn carrière. Ze zijn bang dat ze hun trauma keer op keer moeten herbeleven elke keer als ze het verhaal moeten vertellen. Ze zijn bang voor het stigma dat nog te vaak rust, niet op de daders, maar de slachtoffers van geweldsdelicten. Er zijn nog vele andere redenen waarom ze geen aangifte doen.
Elk argument dat wordt aangehaald in de zaak, doet mijn bloed koken. De raadsman vindt het verdacht dat er nog gesproken is na de verkrachting – dan praat je toch niet, denkt hij en vindt het vreemd dat een slachtoffer nog contact maakt met een pleger. De raadsman en waarschijnlijk nog een aantal van zijn collega’s, en de rechters, en het hele vervolgingsapparaat moeten hoognodig geschoold worden in alle aspecten van seksueel geweld, van hoe slachtoffers reageren, en van wat je uit fatsoen niet vraagt en doet, ook al is het je taak om jecliënt te beschermen.
Willen ze geen les volgen, dan hoeven ze gewoon wat Netflixfilms en series te bekijken om te weten hoe het werkt. The Accused, met Jodie Foster. Alle afleveringen van Law and Order, SVU; Unbelievable, ik noem gewoon lukraak een paar. Gewoon, een paar avonden bingewatchen verplicht stellen voor de raadslieden. Ik zorg wel voor gratis popcorn.-.
gangadwt@gmail.com

...