Quo vadis?

door

Waarheen met Suriname? In het kader van het project “Rehabilitatie van wegen in Nickerie en Apoera” maakt het Directoraat Volkscommunicatie van het Kabinet van de Vicepresident bekend dat het besluit tot gunning van dit project niet is genomen in de Raad van Ministers, noch via enige tussenkomst van het Kabinet van de Vicepresident.
In een regeringsmissive, gedateerd 27 maart, wordt bevestigd dat in de vergadering van 26 maart 2025 is goedgekeurd ten behoeve van het project “Rehabilitatie wegstrekking Apoera – Southdrain in het district Nickerie”, een totaalbedrag van US$ 42.979.714,29. Het werk wordt gegund aan het bedrijf Shiwantie Tushan Suriname N.V., voor een project met een geschatte waarde van US$ 19.000.000.
Dit is in strijd met de geldende procedure, namelijk dat aanbestedings- en gunningstrajecten van infrastructurele projecten van deze omvang niet binnen de RvM / Regeringsvergadering worden behandeld, maar in de Onderraad voor Aanbestedingen en Gunningen (ORAG).
In dit kader heeft kantonrechter Rewita Chatterpal op 2 april jl. een verbod opgelegd in een oproepingsbevel aan de Staat, zodat de gunning van het project kan worden onderworpen aan een grondig juridisch onderzoek, op grond van een klacht van het bedrijf Aannemingsmaatschappij Baitali N.V.
Deze oproep van de rechter komt op een moment waarop deze overheid op vele fronten het spoor bijster is geraakt en de samenleving haar ongenoegen hierover uit. Ik denk in dit verband aan een oproep van een bezorgde burger van PET Promotion (goed om naar te luisteren). Voor de uit frustratie gebezigde onwelvoeglijke termen vergeven wij hem.
Het moet anders, en dat kan ook. Vaak zijn mijn analyses over het functioneren van de overheid als politieke propaganda erg somber bestempeld. De afgelopen jaren heb ik meerdere malen geschreven over overheidshandelen binnen het openbaar bestuur, en het beeld was meestal niet positief.
Als nu zelfs de rechter aanleiding ziet om zo’n oproep te doen, omdat zij zich medeverantwoordelijk weet voor de instandhouding van de democratische rechtsorde en bereid is positie te kiezen tegen de uitholling daarvan, dan zijn wij bij de beesten af.
Wat moet er in hemelsnaam nog onder deze regering plaatsvinden om te beseffen dat wij niet in een bananenrepubliek zijn beland (Suriname) door de wijze van handelen van deze bestuurders?
Er is geen sprake van politiek moraal of enig besef van politieke verantwoordelijkheid. Men doet maar, precies zoals het toegaat bij een roversbende in een jungle. De chaos is compleet binnen de regering. De vicepresident neemt terecht stelling tegen een door zijn component genomen besluit.
Wat is er nu aan de orde binnen het rechtsstatelijk denken, waarbij in politicis de rechterlijke macht binnen de trias politica, de scheiding der machten, wenst in te grijpen? De handeling van de rechter valt onder het materieel strafrecht: het recht dat de strafbaar gestelde feiten aangeeft en waarin de bedreigde straffen worden opgesomd.
Nu is er eindelijk geen weg terug. De feiten liggen daar, de vicepresident is als getuige. De stukken zijn klip en klaar. Ondanks het feit dat dit nog niet is uitgevoerd, leveren de handelingen daartoe al strafbare gedragingen op (anti-corruptiewet, ORAG, oplichting, Wetboek van Strafrecht, etc.). Achteraf kan de rechter zich niet meer onttrekken aan deze overduidelijke case. Genoeg is genoeg!
Op politiek-bestuurlijk niveau moet De Nationale Assemblee (DNA) ingrijpen. Schandelijk voor de Republiek Suriname. Precies 47 dagen voor de verkiezingen, waarbij wij als samenleving de gelegenheid krijgen om het getij te keren. Indien er weer niets gebeurt, zoals bij de Pan American-case, dan kunnen wij in Suriname de tent sluiten. DNA in haar huidige vorm heeft dan geen recht van bestaan en dan maar schaamteloos verder blijven sukkelen.
Eugène van der San