Pubers

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard
Voor inspiratie wend ik mij weleens tot mijn vrienden en bekenden. Soms levert dat interessante onderwerpen op. Het is interessant hoe men vanuit de eigen perceptie iets opwerpt. Soms zijn het zaken waar ik niet echt bij stil sta.

Zo vertelde mijn collega van 22 dat het haar was opgevallen dat veel van haar vrienden een somber toekomstbeeld hebben. Ze willen geen kinderen neerzetten op deze wereld. Ik legde dit voor aan een andere vriendin, iets ouder en moeder van één zoon. Die was verbaasd, maar kon het zich wel voorstellen.

“De verkiezingen komen eraan en burgerparticipatie is daarbij van belang”

Samen gingen we op zoek naar extra informatie. Zo ontdekte ik dat de Surinaamse bevolking elk jaar nog steeds met ongeveer 1,1 procent groeit. Dat is in mijn beleving nog wel goed. Waar mijn assistente het vandaan haalde, weet ik niet zo goed. Misschien heeft het te maken met haar achtergrond? Wellicht zijn er etnische groeperingen in ons land waar wel degelijk zulke sentimenten leven? Misschien is die stabiele bevolkingsgroei niet hetzelfde over de hele linie van bevolkingsgroepen?
Ik heb het onderwerp ook besproken met andere vrienden. Eentje kwam met een interessante theorie. Dat het eigenlijk meer te maken heeft met opleidingsniveau dan met etnische achtergrond. Dat Surinaamse vrouwen vaker hoger zijn opgeleid dan mannen is een feit. Jongens en mannen maken eerder de keuze om de arbeidsmarkt op te gaan dan een opleiding te voltooien. Dat komt onder meer door onze traditionele rolverdeling die wij nomo nomo in stand willen houden. In die rolverdeling moet de man voor brood op de plank zorgen. Dat zij zelf kiezen dat beetje brood dat zij binnenhalen over meerdere planken te verdelen, leidt tot onvrede. Resultaat: koppels gaan uit elkaar. Kort door de bocht maar er zit wel wat in.
De man kan zich er niet in vinden dat de vrouw die hij behoort te verzorgen, hem verzorgt. Wat jammer is, want de man zou de extra tijd kunnen gebruiken voor zelfstudie, zodat er een gelijkwaardigere situatie ontstaat. Dat gebeurt niet tot weinig, lijkt het. Misschien dat daarom vrouwen er nu een beetje zo in staan dat ze liever geen man en kinderen willen, omdat het alleen maar voor bruya zorgt.
Wat als mijn collega gelijk heeft en steeds minder mensen ervoor kiezen kinderen te krijgen? Als land in ontwikkeling zou onze bevolking moeten groeien. Met sombere toekomstperspectieven is dat moeilijk. Waarom kinderen baren als je ze geen zekerheid kan bieden? We moeten er eigenlijk voor zorgen dat we zulke jongeren ervan bewust maken dat zij dat toekomstbeeld zelf in de hand hebben. Dat kan door beroepskeuze, partnerkeuze of in ons geval misschien geen-partnerkeuze, algemene ontwikkeling en stemgedrag.
Ik vrees dat jongeren met een somber toekomstbeeld met de vinger wijzen naar de overheid en het hele systeem. Als ik het moet geloven, willen zij daar niet aan deelnemen. Ik vraag me af of onze beleidsmakers hier plannen voor hebben. De verkiezingen komen eraan en burgerparticipatie is daarbij van belang. Hoe kun je dat bereiken bij een bevolking die het veel spannender vindt om als een stel pubers te kijken naar twee mannen die in de privacy van hun eigen Mark X een pleziertje beleven? Als dat het is, moeten we inderdaad hopen dat er minder kinderen komen, want met dieken in andermans leven kunnen we echt geen land opbouwen.
christiowijnhard@gmail.com