PSEUDO-ECONOMEN EN BETWETERS IN DE POLITIEK

Terwijl de verkiezingen naderen, buitelen politici over elkaar om de luidste stem te laten horen. Vanachter de microfoon of via sociale media, roepen ze hoe desastreus het beleid van de huidige regering is geweest en beloven ze gouden bergen als zij straks de touwtjes in handen krijgen. Maar de geschiedenis heeft ons geleerd dat degenen die het hardst roepen, vaak het minst presteren zodra ze aan de macht komen. In verkiezingstijd zien we steeds hetzelfde patroon: oppositieleden en nieuwe partijen presenteren zich als redders des vaderlands. Ze schreeuwen dat de huidige leiders onbekwaam zijn, dat het land daarom in crisis verkeert en dat zij de oplossing zijn. Maar de praktijk wijst vaak anders uit. Veel politici die zich profileren als de vernieuwers, blijken in later weinig daadkrachtig, zodra ze aan zet zijn.
Een goed voorbeeld is de huidige regering. Tijdens de vorige verkiezingen presenteerden de oppositionelen zich als de frisse wind na de storm van de vorige coalitie. Maar eenmaal aan de macht, bleek dat bestuurlijke ervaring, economische kennis en een realistisch beleid, belangrijker zijn dan de loze verkiezingsretoriek. De verwachtingen waren hooggespannen, maar de realiteit hard: economische problemen verdwijnen niet met populistische slogans. Een ander gevaar in deze politieke periode, is de opkomst van zelfbenoemde economen en politieke analisten. Op sociale media en in talkshows presenteren zij hun analyses, alsof zij de toekomst met een glazen bol kunnen zien. Ze voorspellen de ondergang van de huidige economie, wijzen met een beschuldigende vinger naar beleidsmakers en suggereren, dat zij het eventjes beter zullen doen. Maar als je ze vraagt naar concrete oplossingen, blijft het vaak stil of volgen er hier en daar wat ideeën, zonder uitvoerbare strategieën. Het is opvallend hoe gemakkelijk mensen geloven in ongefundeerde verklaringen en snelle oplossingen. Een economie is geen huishoudboekje en een land besturen is meer dan alleen kritiek leveren op de zittende regering. De geschiedenis heeft bewezen, dat verandering tijd, visie en consistentie vereist. Wie vandaag roept dat alles anders moet, loopt morgen tegen dezelfde realiteit aan.
De oppositie, waaronder de ‘paarse rovers’, laat zich in deze periode ook niet onbetuigd. Zij wijzen gretig op de zogenaamde falende economie, het ‘slechte‘ beleid en de fouten van de huidige regering. Maar laten we niet vergeten dat juist zij in het verleden een beleid hebben gevoerd, dat heeft geleid tot de economische chaos. Dezelfde mensen die nu de regering verwijten geen oplossingen te hebben, waren zelf verantwoordelijk voor de problemen die we vandaag de dag proberen op te lossen. Het is dus niet alleen de vraag, wie het hardst schreeuwt, maar wie daadwerkelijk een plan heeft, dat verder reikt dan populistische beloften. Wie durft te erkennen dat verandering tijd kost, dat economische groei niet van de ene op de andere dag gerealiseerd wordt, en dat regeren betekent, dat je soms impopulaire keuzes moet maken.
In deze verkiezingsperiode is het belangrijk, kritisch te blijven. Niet elke schreeuwer is een visionair en niet elke belofte is een garantie voor succes. Politiek is meer dan retoriek; het is een vak dat weggelegd is voor de juiste bestuurders. En dat vak vereist meer dan alleen de kunst van het luide geschreeuw en ongefundeerde geraaskal. Holle vaten klinken het hardst, maar als de stemmen straks geteld zijn, zullen we zien wie echt iets te bieden heeft.
The post PSEUDO-ECONOMEN EN BETWETERS IN DE POLITIEK ..

...