POT VERWIJT DE KETEL

NDP-voorzitster Jenny Simons, luidde onlangs de noodklok: “Suriname verkeert in een onmenselijke situatie, kinderen die honger lijden, ziekenhuizen zonder medicijnen, ambulances die niet rijden en brandweervoertuigen die zelf problemen lijken te hebben.’’ Ze beschrijft wijken die vergeten zijn, wegen vol gaten en harten vol zorgen. “Dit is geen politiek statement,” zegt Simons, “dit is de realiteit van alledag.” Haar oproep tot verandering klinkt krachtig: het is tijd om niet langer toe te kijken, maar te kiezen voor leiderschap dat echt luistert en handelt.
Toch moeten wij denken aan het bekende spreekwoord: ‘De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet’. Dit spreekwoord illustreert precies de paradox die nu speelt. De partij die de kritiek formuleert, heeft immers jarenlang zelf aan het roer gestaan en kan onmogelijk het eigen aandeel in de huidige problemen negeren.
De Nationale Democratische Partij (NDP) regeerde Suriname bijna tien jaar lang. Gedurende die periode, werden talloze beslissingen genomen die het land, in plaats van vooruit te helpen, juist in een neerwaartse spiraal duwden. De zware schuldenlast, het falen om een adequaat sociaal vangnet op te bouwen, de achteruitgang van de gezondheidszorg en het uitblijven van fundamentele infrastructuurverbeteringen, zijn niet uit de lucht komen vallen. Ze zijn het resultaat van jarenlang bestuur, waarin falen en gebrek aan visie, vaak aan de orde van de dag waren. Dat maakt het opmerkelijk en problematisch dat juist de NDP, nu het geluid laat horen over vergeten wijken en menselijke ellende. Het is een vorm van politieke hypocriete retoriek om zonder zelfreflectie, de vinger te wijzen naar anderen en daarmee de eigen verantwoordelijkheid te ontlopen. Dit wil niet zeggen dat de huidige situatie niet kritiek is, of dat verandering geen urgentie heeft. Integendeel, Suriname staat voor grote uitdagingen en er is werkelijk dringend behoefte aan nieuw leiderschap dat niet alleen woorden, maar ook daden laat zien. Maar die verandering kan pas echt duurzaam zijn als ook de geschiedenis erkend wordt. Eerlijke zelfkritiek is onontbeerlijk. Zonder dat blijft het bij een oppervlakkige roep om verandering, zonder dat er werkelijk iets verbetert.
Surinamers zijn geen toeschouwers die lijdzaam moeten wachten op betere tijden. Ze verdienen transparantie, oprechtheid en leiders die hun fouten durven toegeven. Het is eenvoudig om de blik naar buiten te richten en anderen de schuld te geven. Maar echte moed en leiderschap tonen zich juist in het erkennen van eigen tekortkomingen, het leren van het verleden en het samen bouwen aan een toekomst die recht doet aan iedereen.
Zolang politieke partijen zich vastklampen aan het wijzen naar elkaar, zolang de pot blijft verwijten dat de ketel zwart ziet, blijft het land steken in een patstelling. Suriname verdient beter dan politieke spelletjes en retoriek zonder inhoud. Het verdient een leiderschap dat zich rekenschap geeft van het eigen aandeel, verantwoordelijkheid neemt en onvoorwaardelijk inzet op het welzijn van zijn bevolking.
Pas dan kunnen we spreken van een echte, duurzame verandering. Pas dan kunnen we hopen op een Suriname waar menselijkheid, rechtvaardigheid en vooruitgang niet alleen woorden zijn, maar werkelijkheid.
The post POT VERWIJT DE KETEL ..

...