POLITIEKE WIL EN SKALIANS

Je hoeft geen expert te zijn om te zien, dat er iets niet klopt in ons binnenland. Skalians, die monsterlijke goudpontons, liggen gewoon pontificaal in het stuwmeer. Niet eentje, niet twee, maar een hele vloot. Ze zijn er omdat er wordt toegestaan, dat ze er zijn. Omdat iemand ergens, op een of meerdere plekken, zijn of haar ogen sluit of misschien zelfs de hand ophoudt. Wat ‘de Ware Tijd’ op 11 juni beschreef, is geen nieuw fenomeen. De overheid heeft reeds plannen, actieplannen zelfs. Mooie rapporten waarin staat hoe we de kleinschalige goudwinning willen formaliseren, milieuvriendelijker maken, onder toezicht brengen. Maar wat betekenen die documenten als je op het stuwmeer vaart en om de paar honderd meter, een nieuwe skalian tegenkomt? Wat betekenen regels als niemand ze handhaaft? Deze situatie is niet alleen beschamend, ze is gevaarlijk. Voor het milieu, voor de rechtsorde, en voor de geloofwaardigheid van de staat, want het zijn niet de kleine goudzoekers die achter deze vaartuigen zitten. Het zijn kapitaalkrachtige investeerders, vaak met buitenlandse connecties. En die varen vrolijk voort, terwijl de officiële instanties zwijgen. Twee verschillende vleugels van de inkomende regeerpartijen staan op dit vraagstuk lijnrecht tegenover elkaar. De Bouterse-Meriba-Mangal-clan was goed voor een eigen voorkeurszetel, die mevrouw Bouterse-Waldring ook heeft bewilligd. Dagelijks stromen er inkomsten in de richting van deze clan, ook tijdens de vijf oppositiejaren. Aan de andere zijde was de presumptieve president-elect Simons degene die in de rol van voorzitter van De Nationale Assemblee de Raamwet Milieu met de Nationale Milieu Autoriteit de wereld in hielp. De A20-combinatie en BEP gaan prat op milieu. Terwijl Brunswijk de ABOP al jaren als politiek loket gebruikt voor zijn belangen in het goud. We moeten stoppen met doen alsof dit een onoplosbaar probleem is. Skalians zijn te groot om te negeren. Als ze er nog steeds zijn, dan is dat een politieke keuze. En dan moeten we die keuze ook durven benoemen.
Toen de Fransen in september 2024 genoeg hadden van de vervuiling, de goudroof en het structurele overtreden van regels door skalians, werd er gehandeld. Samen met hen, hand in hand en kordaat, veegden we het gedeelde stroomgebied schoon van deze verloedering. Het kon dus wél, als er politieke wil was.
Wat weerhoudt ons ervan om diezelfde daadkracht toe te passen op de overige driekwart van onze binnenlandse waterwegen? Waarom zouden we onze rivieren niet inzetten voor duurzame binnenvaart, die ons wegverkeer en de bijbehorende uitstoot kan ontlasten? Waarom benutten we de capaciteit van onze zoetwatervis niet ten volle om te verwerken, te verkopen, onze voedselvoorziening te versterken en onze valutabalans te verbeteren? Wat houdt ons tegen om riviervervoer voor schoolkinderen op te zetten, in plaats van onze waterwegen te laten kapen door de één procent meest inhalige, meest geheimzinnige profiteurs? Toen vorig jaar een lading chemicaliën verloren raakte in het stuwmeer, bleef het muisstil. Geen uitleg, geen transparantie, geen publieke verantwoording. Maar het is simpel: zonder skalians zou er geen reden zijn om zulke gevaarlijke ladingen überhaupt in de buurt van het stroomgebied te hebben. De tientallen skalians die vandaag met een halve autorit al zichtbaar zijn voor het blote oog, zijn méér dan drijvende mijnen. Ze zijn het zichtbare bewijs van wat er mis is met ons land. Bewijs van de vergiftiging van onze democratie. Van onze rechtsstaat. Van onze natie.
The post POLITIEKE WIL EN SKALIANS ..

...