Politieke proleten en motyo

ROZENGEUR / Gerold Rozenblad

Ik zat voor de buis en keek. Ja, tegenwoordig zit ik vaak voor de buis zaken te bekijken. Het zijn immers activiteiten waar ik mij niet graag lijfelijk in meng. Een aantal dagen terug ontwaarde ik op het beeld nog een drietal jokers op een podium en vroeg mij af wat ik het weekend zou zien. Ach, natuurlijk aan de ene kant de zeer optimistische uitganspunten van zetelwinst die virtueel ons hoogste college van staat zodanig doet uitpuilen dat minimaal ledenverdubbeling zou moeten plaatsvinden.

“Te ‘wojo jagi un’ sa syi suma seri”, luidt een bekend Surinaams gezegde. En zal blijken wie katten in de zak heeft gekocht. En met de katten in zak doel ik op de mensen die als trofeeën op podia worden geroepen wanneer ze uit een ander huis de overstap hebben gemaakt. Ja, het is ook de tijd van verheerlijking van politieke hoererij.

“Het doel heiligt kennelijk alle middelen. Ook verraad aan de eigen principes”

Hoererij op zich heeft zich sinds mensenbestaan gehandhaafd en zal kennelijk ook niet verdwijnen. “Motyo musu de”, kan je ook een andere bekend gezegde opwerpen. Echter, het algemeen oordeel hierover is weinig verheffend. Dat weten we ook, beseffend dat een ieder maar moet kijken hoe die aan zijn verdiensten komt. En dat is ook waar het kennelijk hier om draait. De persoonlijke verdiensten van het politieke motyo libi.

Voor dezelfde buis zittend zonk het plotseling in dat vermoedelijk nu alle mensen die onder de naam die zij niet verdienden (ik heb mij altijd geërgerd aan de naamgeving in de pers) kabaal maakten, ondertussen hun bestemming hebben gevonden. Onder hen veel proleten, non valeurs en blootvoeters die gebruikmakend van volksontevredenheid hun eigen publiciteitsgeilheid hebben bevredigd en nu het opstapje hebben genomen ‘ons’ belang op een andere manier te gaan verdedigen.

Ja, dat zal het argument zijn: als je het verschil wilt maken moet je gaan waar over ons wordt beslist. En dan maakt het niet uit of de aansluiting gebeurt bij een organisatie die je jarenlang (op sociale media) hebt verketterd. Al dan niet met krachttermen.

Het doel heiligt kennelijk alle middelen. Ook verraad aan de eigen principes. Althans die principes die het goedgelovige volk werden voorgehouden. En ook aan de kant van de ontvangende partij heiligt het doel alle middelen. En dat is vooral waar ik mijn hart voor vasthoudt.

Immers, de prediking luidt van alle kanten dat het beter en anders moet. Dat nieuwe politiek gevoerd zal worden, maar het afdoen van oude gewoonten schijnt moeilijker dan gezegd. Dus zullen wij ook na de verkiezingen zien dat dergelijke individuen moeten worden geaccommodeerd. De een als assembleelid en als het vat echt zo hol is als het klonk, dan maar als aankomend beleidsadviseur met een neus voor kokosolie. Hoe diep moeten wij niet zinken?

roziegeur@gmail.com

...