Politicologische analyse: VHP’s verkiezingsuitslag toont sterke hiërarchie en uitdagingen voor interne democratie

door

De uitslag voot de VHP bij de verkiezingen van zondag 25 mei presenteert een klassiek geval van hyper-personalisering in de politiek, waarbij één leider (Santokhi met 52,5% van alle stemmen) de partij identiteit volledig domineert. Dit patroon past in een bredere regionale trend waarbij charismatische leiders partijstructuren overvleugelen, maar roept vragen op over institutionele veerkracht op langere termijn.

Drie cruciale observaties:

1. Het “Santokhi-effecDe 40.784 stemmen voor Santokhi overtreffen niet alleen alle verwachtingen, maar overschaduwen zelfs de gecombineer scores van de volgende 9 kandidaten (24.105 stemmen). Dit suggereert dat kiezers vooral op de persoon stemden, niet op het partijprogramma – een risico voor beleidscontinuïteit.

2. Structurele fragmentatieDe extreme kloof tussen top (Santokhi, Mathoera, Dasai) en staart (22 kandidaten onder de 200 stemmen) onthult een tweedeling in de partij:– Enerzijds een kleine elite met sterke netwerken en middelen– Anderzijds kandidaat-plaatsvullers zonder echte campagne-investering

3. Democratisch deficitHet feit dat 51% van de kandidaten minder dan 0,5% van de stemmen kreeg, wijst op een zwakke interne democratie. Kiezers hadden blijkbaar weinig informatie over of vertrouwen in “lagere” kandidaten – mogelijk door gebrek aan media-aandacht of partijondersteuning.

Conclusie:Hoewel de VHP een indrukwekkende mobilisatie toont, maskeert Santokhi’s overwicht structurele problemen: overafhankelijkheid van één leider, onderbenutte kandidaat-pool, en beperkte grassroots-verbinding. Voor duurzaam succes moet de partij investeren in:– Betere ondersteuning van alle kandidaten– Duidelijker programmatisch profiel naast persoonlijk leiderschap– Meer evenwichtige media-aandacht

Zonder deze aanpassingen blijft de VHP kwetsbaar voor schokken als Santokhi ooit vertrekt.