POLITICI EN HET PPP-VERSJE

Politici zijn dol op woorden met meerdere betekenissen. Ambiguïteit maakt taal rekbaar. En wat vandaag uitgesproken is om jou iets te laten geloven, kan achteraf net zo goed gebruikt worden om dat te ontkennen. Politici zijn dol op afkortingen en de afkorting PPP (Public-Private Partnership), lijkt vaak zelfs op een versje dat zij bij elk project in één adem noemen. Afkortingen blijven rondspoken in het recente geheugen. En als je er een gevoel aan kunt koppelen, wekt het vertrouwen, woede, sympathie of vijandschap, decennia nadat de afkorting verzonnen of in gebruik genomen is. Als iemand zegt: “NSB”, “FBI” of “CIA”, heeft het publiek daar ogenblikkelijk een gevoel bij dat niet opgeroepen zou worden door een omschrijving of zelfs het gebruik van de volledige, vertaalde naam van de organisatie. Waar politici al helemaal dol op zijn, zijn afkortingen met meerdere betekenissen. In Nederlandse bestuurscirkels is de term ‘publiek-private samenwerking’ taboe geworden, vanwege de miljardenfraude in vastgoed en de voordeeltjes van projectontwikkelaars bij projecten zoals de Zuidas. Maar Public-Private Partnerschap heeft in bestuurskringen in de EU, de Verenigde Staten en het Caribisch gebied, nog wel enig cachet. Dat heeft er alles mee te maken dat de term PPP zo ruim, breed en algemeen is, dat die niets zegt over wat de verhoudingen, de financiering en het profijt van een project uiteindelijk hoeven te zijn. Het klinkt voor het bedrijfsleven alsof ze het niet allemaal zelf hoeven te betalen en vergunningen en belastingkortingen wel geregeld worden. Het klinkt voor kiezers alsof hun belastinggeld daarvoor niet gebruikt wordt. De politici vangen ‘grani’, de ondernemers worden er rijker van en iedereen leeft nog lang en gelukkig.
Maar zelfs bij deze ruime begrippen is er nog steeds zoiets als misleiding. Als je een vastgoedvriendje carte blanche geeft om in contanten die het daglicht niet kunnen verdragen, zo’n honderd woningen neer te zetten, zorgt dat alle nutsvoorzieningen voorrang genieten en vervolgens alles kraakschoon giraal voor hem overmaakt en daarbij ook nog zijn huisbank uit de rode cijfers helpt, is dat dusdanig louche en sinister, dat de afkorting ‘PPP’ een dergelijk dossier niet voor jou schoon kan vegen. Als je als overheid nul komma nul hebt bijgedragen aan de kosten van de bouw van een logistieke innovatie die het luchtverkeer ontsluit, en je komt aandansen en roept ‘PPP’, omdat het verkiezingstijd is en je graag wat zonnestralen meepakt waar jij niet voor betaald hebt, is dat net zo goed volks- en kiezersbedrog. Er was een tijd, heel lang geleden, dat politici personen waren met schaamte en iets dat leek op een geweten. Tegenwoordig schijnt de lat te liggen bij waar men mee wegkomt.
De tijd is aangebroken voor ons allemaal om af te rekenen met ‘PPP’ als een vijgeblad dat de schaamte van de voorwaarden van een deal bedekt. De volgende keer dat een politicus roept: ‘PPP’, is de taak aan ons, te vragen welk gedeelte ‘Privaat’ was, welk gedeelte ‘Publiek’ was en hoe het ‘Partnership’ eruit ziet.
The post POLITICI EN HET PPP-VERSJE ..

...