Pluimpje voor milieu autoriteit

door

SURINAME HEEFT SINDS een jaar een Nationale Milieu Autoriteit. Dat het eindelijk is gekomen, nadat er vele jaren over is gesproken, is bijna een wonder. De autoriteit probeert om de verschillende sectoren waarmee ze te maken krijgt te leren kennen, te werken aan een band met belanghebbenden, doet onderzoek en moet ook proberen om verdere uitvoeringsbesluiten in elkaar te zetten. De Milieuwet is namelijk een raamwet. Er moet dus van alles nog bijkomen.

Niet alleen de NMA moet van alles nog doen. Ook de samenleving moet eraan wennen dat de NMA bestaat en dat er dus een instantie is met gezag die waakt over het milieu. Ondernemers die vroeger zonder een milieueffectenstudie hun business konden opstarten, moeten nu weten dat er voor een bepaald soort onderneming onderzoek moet worden gedaan om de invloed op het milieu te herkennen en te mitigeren. Ook de onderlinge samenwerking met overheidsinstanties en handhavingsautoriteiten is belangrijk. Transparantie is daarbij een vereiste.ADVERTISEMENT

Het lijkt er sterk op dat meerdere particulieren dan wel instanties er munt uit slaan dat er in bepaalde sectoren in Suriname sprake is van een wildwestsituatie

In het geval van het Kwangu-gebied in het stuwmeer waarbij de NMA, na een rapportage te hebben ontvangen zich ter plaatste is gaan oriënteren, kan worden geconcludeerd dat het gebrek aan transparantie de actie de das om heeft gedaan. De Gonini-portal, waar alle data van landgebruik te vinden is, is een transparant instrument.

Bosbouwconcessie zijn allemaal te zien op de portal. Een heel ander geval is dat voor goudconcessies. Bijna angstvallig wordt dat geheimgehouden en dat al zes jaar lang. Ook de onestopwindow bij het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen, waar de concessieaanvraag digitaal kan worden gevolgd en bij het laatste loket gewoon kan worden afgehaald, functioneert al een hele tijd niet.

Door het gebrek aan transparantie kon de NMA – en ook geen enkele andere instantie die dat zou willen weten – niet weten dat er een concessie voor het Kwangu-gebied is uitgegeven. Ook de bestuursdienst stopte haar kop in het zand en deed alsof ze niet wist dat er al vóór 2023 een ander bedrijf actief was in het Kwangu-gebied dan de lokale goudzoekers. Het hele stuwmeer gonst van de geruchten en toch meende de bestuursdienst pas in maart te weten dat er Chinezen daar waren en dat er met het chemische ‘Jin Chan’ werd gewerkt.

Het lijkt er sterk op dat meerdere particulieren dan wel instanties er munt uit slaan dat er in bepaalde sectoren in Suriname sprake is van een wildwestsituatie. Zeker in de goudsector hangt er een waas rondom de concessiehouders, hun registratie en hun werkgebied, wie hen assisteert en nog meer daarvan.

Suriname als land, maar zeker de belangrijke instanties moeten snappen dat alleen transparantie het milieu kan redden. Het geval van Kwangu toont dat aan. Vandaar ook een dikke pluim voor NMA die durft en actie heeft ondernomen. Directeur Vanessa Gefferie en haar staf verdienen een grote thumbs up. Alleen wie stilzit, maakt geen fouten. Er wordt gewerkt, zodat Suriname wat heeft na te laten aan de kinderen die nu worden geboren. Dat moet niet uit het oog worden verloren.