Pim

door

REFLECTIE / Iwan Brave
In Nederland liep ik met een ‘Wan Pipel’-trauma. Toen deze iconische ‘eerste Surinaamse film’ in 1976 in première ging, viel ik net buiten de filmkeuringsleeftijd om hem te mogen zien. Ik voelde me de enige Surinamer die nooit ‘Wan Pipel’ had gezien en er dus niet over kon meepraten. Het voelde aan als een christen die nooit de doop had gekregen.

Het lot wilde dat ik hetzelfde jaar (1996) net als regisseur Pim de la Parra remigreerde. Zo ontmoette ik onvermijdelijk in het werelddorp Paramaribo de ‘godfather van Wan Pipel’. We werden dikke vrienden. Dichter bij het doopsel kon niet – het trauma spoelde weg! Ook zag ik eindelijk de film.

Zijn lijfsspreuken “het leven weet wat het doet” en “de vrouw heeft de macht”, waren probaat medicijn tegen innerlijke wrok en bitterheid

Al snel voerde ik Pim op in mijn columns vanwege zijn zalvende wijsgerigheden en relativeringsvermogen. Zijn inzichten gaven inhoudelijke waarde aan mijn columns, die hem ‘zichtbaar’ hielden in Nederland. Zo sneed het mes aan twee kanten.
Dankzij Pim heb ik me door waarlijk dieptepunten in mijn relaties en leven kunnen slepen. Zijn lijfsspreuken “het leven weet wat het doet” en “de vrouw heeft de macht”, waren probaat medicijn tegen innerlijke wrok en bitterheid. Het leidde tot snelle wonderbaarlijke zelfgenezing.
Pim zette je ook weer met beide benen op de grond. Een keer was ik zweverig, na een gesprek met toenmalig bisschop Zichem, in de ban van ‘evangelische waarden’. “Het zijn ficties en hersenspinsels van de mens die zijn nietigheid maar niet wil inzien”, ontnuchterde hij mij.
Van Pim leerde ik om me niet te lang door drama’s te laten verteren en menig falen vooral bij mezelf te zoeken. Maar zijn beste advies om overeind te blijven in het roddelende werelddorp Paramaribo was: “Liever dat ze over je fiets lullen, dan dat ze over je lul fietsen.”
Pim waka bun… dank voor je wijsgerigheden tot zelfreflectie en zelfgenezing!