PERSVRIJHEID EN NDP

Bulderend in commentaar over de afwijzing van zijn chaotisch politiek huis, gaf de voormalige perschef van Bouterse te kennen, te “zeggen wat hij wil”. Ook de oud-vicepresident is bij zijn persronde er trots op “geen blad voor de mond te nemen”. Is dat geen goed gevoel? Om te leven in een land waar je je gedachten de vrije loop mag geven, je woorden kunt kiezen aan de hand van jouw waarheid en niet aan de hand van wat je opgelegd wordt? Beide heren mogen dan wel NDP’ers in hart en nieren zijn, maar ze waren wat te laat geboren om de geboorte van de angstcultuur, waar die partij haar fundament op gevestigd heeft, persoonlijk te hebben meegemaakt. Persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting, zijn niet bepaald verweven met de NDP of de denkwijze van diens geestesvaders.
Journalisten die als sympathisanten van BOMIKA begonnen zijn, hebben het met hun leven moeten bekopen, terwijl lijkschouwing aantoont, dat zij foltering ondergaan hebben, voordat het zover was. Vakgenoten die van hun bed zijn gelicht, hebben dit ongewapend en zonder enige vorm van proces moeten doorstaan. Omdat zij wilden ‘zeggen wat zij wilden’, toen zij zagen wat er met onze democratie gebeurde. Anderen hebben moeten aanschouwen, hoe hun levenswerk in lichterlaaie opging, omdat hun woorden het regime niet zinden. Kunnen de heren die nu gebruik maken van hun spreekrecht, zich dat voorstellen over hun eigen have en goed?
Mede-NDP’ers, die het intellectuele kader moeten vormen van die partij, zijn op bomvolle massameetings met de staart tussen de benen weggejaagd, uit willekeur van de partijleider en voor honden uitgemaakt. Andere NDP’ers zijn door diezelfde partijleider met de vlakke hand in het gelaat geraakt of in een taal die de paarse personages misschien beter begrijpen: ‘gebakst’. Wanneer men dus zegt dat ‘mi no frede fu taki’ of ‘um tak den san fa den san deh’, dan zegt men in feite: in deze cultuur van angst en geweld, vrees ik geen represailles. En dat is geen loze kreet of klakkeloze uitdaging. Dat is een bevestiging van een van de weinige verworvenheden die juist dankzij politieke tegenstanders van de NDP, tot stand gekomen is. Namelijk dat je via de ether de uitspraken kunt doen die je doet, zonder bedreigd te worden jouw zendvergunning te verliezen of zonder dat jouw programma gestaakt wordt vanwege druk op jouw mediahuis. En met dit laatste voorbeeld leven wij niet in een ver verleden, waarin deze functionarissen misschien nog in schooluniformen rondliepen. Met dit voorbeeld hebben wij het over hun eigen actieve periode als beleidsmakers en topfunctionarissen.
Het ‘nationale’ in de NDP heeft altijd gestaan voor het ‘nationale’ in het nationaalsocialistische gedachtegoed van de nazi’s en het nationalisme van de Ba’ath partijen van Saddam Hussein en van Bashar al-Assad. Het ‘democratische’ in de naam van de NDP is altijd het type democratie geweest van de Democratische Volksrepubliek van Noord-Korea of de Duitse Democratische Republiek van Oost-Duitsland. De vrijheid van meningsuiting is in dat geval beperkt tot de persoon van de dictator en die is degene san e ‘tak fa den san deh’. De NDP heeft nooit aan een ander model gewerkt of bijgedragen. Alle ruimte die men nu heeft en neemt, is ondanks het NDP-beleid en gedachtegoed, niet dankzij.
The post PERSVRIJHEID EN NDP ..

...