Perspectief van een Cubaanse influencer in Suriname: Het zout der ‘Paradijs’

Wanneer het over Cuba in de wereld gaat, stellen velen het gelijk aan een paradijs, met prachtige uitgestrekte stranden, luxe hotels, ongelooflijke landschappen, en hoewel de natuurlijke rijkdommen op de markt worden gebracht voor een aangenaam verblijf op het eiland, beschouwen de inwoners het als een ware hel, hetgeen te wijten is aan het wanbeheer van de heersers die leven door de schuld te verdelen die alleen zij verdienen. Maak hieronder kennis met het zout van het zogenaamde ‘paradijs’.
Het recht op vrijheid is de eerste van de talloze schendingen die zijn begaan door een systeem dat in naam van het communisme, een land vol zoveel mooie en ondernemende mensen heeft gedemoniseerd. Ze hebben ons op zo’n manier geïndoctrineerd, dat er nog steeds mensen zijn die hopen dat het resultaat van 2+2 ooit 5 zal zijn. Als we tegen het politieke denken ingaan, doen we dat op een fluistertoon, zodat ze ons niet horen. We hebben geen cultuur van demonstraties. Het voorbereiden van een vreedzaam protest is een zonde van de hoogste orde voor de Cubanen, wonend op Cuba. Cuba heeft tientallen jaren van politierepressie doorgebracht, waarbij het uiten tegen het politieke systeem dat ons al meer dan zestig jaar is opgelegd, neerkomt op sancties en harde straffen, door een regime dat beweert, de mensenrechten te respecteren tegenover de Verenigde Naties.
Het is een land dat feitelijk immigranten maakt, waar welvaart en ontwikkeling woorden zijn die met uitsterven bedreigd zijn. Het is een eiland dat momenteel vergrijst, zonder dat jonge mensen de groei kunnen stimuleren, vanwege het gebrek aan motivatie voor vooruitgang. Een maandelijks basissalaris dat overeenkomt met de prijs van een pakje eieren, is zeer gênant. De prijzen in de supermarkten zijn overdreven hoog. Het is nog steeds niet duidelijk, hoe je in een land kunt leven waar je slechts genoeg verdient om voor één dag eten te kopen, en dan niet eens het voedsel dat je zelf wilt. Cubaans geld heeft bijna al zijn waarde verloren als gevolg van een inflatie die het land opslokt waar de enige maatregelen die door de heersers zijn genomen, de behoeften van hun portemonnee bevredigen.
De volksgezondheid (de enige die daar bestaat) ontbeert bijna alle middelen voor basiszorg, openbaar vervoer is bijna onbestaand vanwege het gebrek aan benzine, het onderwijs is gratis, maar er zijn geen leraren of schoolbenodigdheden voor normale prestaties. En iets dat de Cubanen op dit moment met hoofdletters treft, is het gebrek aan elektriciteit op het hele nationale grondgebied. Slechts twee uur – van 14.00 uur tot 16.00 uur – kan genoten worden van deze openbare en slecht georgani-seerde dienst. Dit komt op zijn beurt voort uit andere complicaties van het dagelijks leven, van de ineenstorting van het internet tot het niet meer kunnen koken of primitieve houtkachels uitvinden. Stel je voor dat je in de 21e eeuw leeft waar alles op elektriciteit draait en dat je op een plek woont, waar pogingen worden gedaan, twintig uur dagelijkse stroomuitval te normaliseren.
Het is goed om op te merken dat deze behoeften niet door een toerist worden ervaren, de overheid besteedt er nauwelijks aan. De overheid geeft prioriteit aan het welzijn van de toeristen tijdens hun verblijf op het eiland. Maar veel toeristen komen tijdens hun verblijf in contact met gewone Cubanen en slagen erin, de waarheid te leren die noch door de media, noch door onze sociale netwerken aan de wereld kunnen worden getoond, anders lopen we het risico te worden veroordeeld. Dit gevangeniseiland, zoals wij ook wel bekend staan, ervaart vandaag de dag ellende die pijn doet. De massale uittocht naar andere landen heeft de scheiding van families en vriendschappen veroorzaakt. Ze hebben ons gedwongen het land waar we geboren zijn, te ontvluchten, omdat het bevel van de Cubaanse dictatuur is geweest te vernietigen en te decentraliseren, gebaseerd op de theorie dat de echte schuldige voor onze situatie de Amerikaanse regering is, omdat die ons een embargo oplegt dat, als je het zorgvuldig analyseert, op geen enkele manier invloed heeft op het volk. Het is gewoon de perfecte rechtvaardiging om de inefficiënte beslissingen van haar enige mandaat in al die decennia, te verdoezelen.
Tegenwoordig is Suriname voor de Cubanen een van die lichtbronnen geworden, waar we zo naar uitkijken aan het eind van de tunnel. Veel professionals ontsnappen dagelijks aan deze dictatuur die ons lange tijd deed geloven, dat er in geen enkel ander deel van de wereld goede mensen zouden zijn, omdat het communisme de beste optie was en dat het kapitalisme ons alleen maar in slaven zou veranderen. Dankzij de kennis die door het internet is uitgebreid en persoonlijke ervaringen, zijn we gaan begrijpen dat het communisme de kanker van de mensheid is en …

...