Palestijnse staat voorwaarde

door

In het wereldnieuws is actueel de gunst die Frankrijk als hoog beschaafd land zal schenken aan het Palestijnse volk om de Palestijnse staat te erkennen. Het zijn deze mensen die nu bepalen welke volken meer mens zijn en welke niet. De westerse christelijk-joodse wereld heeft de Palestijnse mens gedehumaniseerd. Er worden moorden gepleegd op de Arabieren in Palestina en joden uit Israel kunnen op bepaalde plekken cola en popocorn kopen om live te zien hoe bombardementen worden uitgevoerd. Soldaten hebben heel veel video’s gedeeld met de wereld hoe ze Palestina en de Palestijnen kapot schieten. Er zijn video’s waarop te zien is hoe oorlogsmisdaden worden gepleegd. 

De westerse landen met de USA en Engeland voorop die keuren alles goed. Het is onderdeel van de zelfverdediging van Israël. Intussen is het voor iedereen duidelijk dat het niet om Israël gaat maar om het zuiveren van Gaza van de Palestijnen. Gazanen worden uitgehongerd en kinderen zijn al omgekomen van de honger. 

Nederland is het land waar onze familieleden en vrienden uit Suriname wonen. Hun land behoort tot de landen die Israël onvoorwaardelijk ondersteunen, met de belastingcenten van onze ‘Surinaamse’ familieleden en vrienden. Frankrijk zal binnenkort de Palestijnse staat erkennen, maar Nederland heeft aangegeven, ook zonder PVV in de regering nu, dat ze dat niet zal doen. Het erkennen van Palestina zou de veiligheid van haar  vriend Israël in gevaar brengen. Recent is bericht dat in het doorgaans gesloten diplomatieke corps vanuit de Nederlandse diplomaten openlijk kritiek is op het Nederlandse regeringsbeleid. Nederlandse diplomaten uiten hun onvrede over het uitblijven van politieke actie tegen de aanhoudende oorlog in Gaza.

Een opvallend – en zeldzaam – signaal kwam deze week van Jaco Beerends, tweede man van de Nederlandse vertegenwoordiging in Ramallah. In een emotioneel beladen bijdrage op LinkedIn doorbrak hij de diplomatieke stilte. Hij gaf aan dat ze van het ene verwerpelijke dieptepunt naar het volgende keken. De geschiedenis zal niet mild over Nederland oordelen, vindt hij. Diplomaten spraken hun steun uit met instemmende reacties en likes. 

Een Nederlandse ambtenaar die nauw betrokken is bij het Gazadossier zegt zich volledig te herkennen in de inhoud van Beerends’ boodschap. Beerends vertrekt deze maand uit Ramallah en zal een nieuwe post in Kenia vervullen. Hij kreeg in 2023 de vraag om aan de slag te gaan op de Westelijke Jordaanoever, in de bezette Palestijnse gebieden. Hij twijfelde, vooral vanwege de manier waarop Nederland zich opstelde na 7 oktober 2023 – de dag waarop Hamas een grootschalige terroristische aanval uitvoerde op Israël. 

Volgens Beerends is het internationale humanitaire recht, ooit een leidraad voor Nederlands beleid, steeds meer ondergeschikt geraakt aan geopolitieke belangen. Juist omdat diplomaten zelden publiekelijk kritiek uiten op het regeringsbeleid, maakt zijn bijdrage indruk. Binnen Buitenlandse Zaken geldt dat je er beter het zwijgen toe kunt doen, als je carrière je lief is. Maar tegenover de NOS zegt Beerends dat de “extreme omstandigheden” in Gaza hem geen andere keus lieten dan zich uit te spreken. Nikolaos van Dam, oud-diplomaat met decennialange ervaring in het Midden-Oosten, zegt dat veel huidige ambtenaren van Buitenlandse Zaken “zwaar kritisch” zijn op het Nederlandse beleid ten opzichte van Israël, “maar velen durven niets te zeggen”. 

Sinds het uitbreken van de oorlog in Gaza is er in Nederland terugkerende discussie over de wapenleveranties aan Israël, de export van onderdelen voor het gevechtsvliegtuig F-35 en de Nederlandse steun aan UNRWA, de VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen. Maar concrete maatregelen tegen Israël blijven uit.

President Macron heeft daags terug bekendgemaakt dat Frankrijk de Palestijnse staat officieel gaat erkennen. Hij streeft ernaar om dit op de Algemene Vergadering van de VN in september te doen.

EU-landen Polen, Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Roemenië, Bulgarije en Cyprus – erkenden de Palestijnse staat al in 1988. Zweden volgde in 2014, en vorig jaar Spanje, Ierland, Slovenië en Noorwegen, dat overigens geen EU-lid is. 

De erkenning is het enige alternatief dat een politieke oplossing biedt voor zowel Israëliërs als Palestijnen in leven houden, aldus de Noorse premier Store in een toespraak. Met Frankrijk erbij erkennen nu 148 van de 193 lidstaten van de Verenigde Naties de staat Palestina. 

Suriname hoort ook tot die landen. Op 26 januari 2011 heeft Suriname de Palestijnse Staat erkend maar onderhoudt geen diplomatieke relaties met het land. Nederland daarentegen erkent de Palestijnse staat niet. Nederland heeft al eerder duidelijk gemaakt dat pas als Israël en de Palestijnen weer gaan onderhandelen over een tweestatenoplossing, ze overwegen om Palestina als staat te erkennen. Het is belangrijk om je te realiseren dat het grootste deel van de landen ter wereld de Palestijnse staat allang erkend heeft. 

In 1974 erkende de VN al het Palestijnse recht op zelfbeschikking. Vooral een aantal christelijk-joodse West-Europese landen en de Verenigde Staten vormen daar de grote uitzondering op. De nauwe economische relaties tussen Nederland en Israël zijn een reden dat Nederland de relatie met Israël boven de rechten van Palestijnen laat gaan. Bijna twee derde van de Europese investeringen in Israël wordt gedaan door Nederlandse bedrijven, volgens Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO). Daarmee is Nederland de grootste buitenlandse investeerder in Israël. 

Na de Oslo-akkoorden uit 1994, waarmee Israëlische terugtrekking en Palestijns zelfbestuur werd beoogd, maar waarvan niets terecht is gekomen, is de politieke filosofie geweest dat een Palestijnse staat het sluitstuk is van een vredesproces.

Landen als Frankrijk komen nu langzaam tot de conclusie dat een Palestijnse staat juist een voorwaarde of een startpunt is voor een vredesproces. Frankrijk is een permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Hierdoor is de beslissing van Macron een sterk symbolisch signaal. Dat kun je ook terugzien in hoe diverse Israëlische politici hierop reageren. Alsof ze door een wesp gestoken zijn.