Pakittow, van activist tot overloper met een helikopter

door

De Surinaamse politiek is nooit saai, maar Stephano ‘Pakittow’ Biervliet heeft het niveau van absurditeit naar ongekende hoogten getild. De man die ooit de straten vulde met zijn vurige toespraken tegen corruptie en machtsmisbruik, heeft zichzelf nu letterlijk en figuurlijk laten droppen – per helikopter nota bene – in de schoot van de Nationale Democratische Partij van wijlen Desi Bouterse. Een partij die hij ooit verafschuwde, maar waar hij nu zijn toevlucht zoekt. Het is alsof een vegetariër plotseling een steakhouse opent; het is niet alleen ongeloofwaardig, het is ronduit lachwekkend en verraad aan eigen principes. Pakittow, ooit een gezworen activist en een zelfverklaarde verdediger van de gewone man, heeft zijn eigen aanhang keihard in de steek gelaten. Zijn overstap naar de NDP voelt als een klap in het gezicht van iedereen die hem ooit serieus nam. Deze man, die ooit met luide stem riep om gerechtigheid en transparantie, heeft nu zijn ziel verkocht aan een partij die door velen wordt gezien als het symbool van alles waar hij zogenaamd tegen vocht. Wat zegt dit over zijn zogenaamde principes? Heeft Pakittow überhaupt ooit een moreel kompas gehad, of was dat slechts een façade om zichzelf te profileren? En dan dat theatrale binnenkomen bij de NDP – alsof hij een soort politieke messias is die uit de lucht komt vallen om het land te redden. Wie denkt Pakittow eigenlijk dat hij is? James Bond? Nee, deze man lijkt eerder op een politiek mislukte stuntman die zijn eigen carrière belangrijker vindt dan de toekomst van Suriname. Het enige wat deze helikopterlanding symboliseert, is hoe ver iemand bereid is te gaan om zichzelf in de schijnwerpers te zetten. Pakittow, tegen welke prijs? Laten we niet vergeten wat de NDP heeft betekend voor Suriname: economische chaos, bestuurlijke wanorde en een land dat op alle fronten werd uitgekleed. En toch kiest Pakittow ervoor om zich bij deze partij aan te sluiten. Waarom? Is het geld? Macht? Of gewoon pure ijdelheid? Hoe dan ook, het is duidelijk dat Pakittow geen enkele moeite heeft om zijn eigen idealen en achterban te verraden in ruil voor persoonlijk gewin.  En dan nog die bizarre uitspraak: “Bij OW ruikt het naar kokosolie.” Wat bedoelt hij hiermee? Waarschijnlijk bedoelt hij dat veel Hindostanen bij het ministerie van Openbare Werken(OW) in dienst zijn. Dit is duidelijk een cryptische etnische boodschap. Waar is de Code of ethics van de NDP? Het verbaast de VHP mediacommissie dat voorzitter Simons, Pakkitow niet heeft gecorrigeerd. Het lijkt erop dat Pakittow niet alleen zijn principes heeft verloren, maar ook zijn grip op de realiteit. Iemand moet hem eraan herinneren dat politieke geloofwaardigheid niet wordt opgebouwd met vage uitspraken en theatrale gebaren. Overlopers zoals Pakittow zijn niets minder dan een plaag voor de politieke arena. Ze brengen instabiliteit, wantrouwen en opportunisme met zich mee. Hoe kun je iemand vertrouwen die vandaag tegen je vecht en morgen naast je staat? De NDP zou goed moeten nadenken voordat ze deze politieke kameleon volledig omarmen. Want als er één ding zeker is, dan is het wel dat Pakittow net zo makkelijk weer kan overlopen als hij denkt dat het hem beter uitkomt. Hij heeft zichzelf getransformeerd tot een karikatuur van alles wat er mis is met de politiek. Zijn overstap naar de NDP is niet alleen hypocriet, maar ook lachwekkend dramatisch. Hij heeft laten zien dat principes flexibel zijn en loyaliteit goedkoop kan worden verkocht – misschien zelfs per helikoptervlucht. Het enige wat we nu kunnen doen, is toekijken hoe dit politieke circus zich verder ontvouwt. Één ding is zeker: Pakittow heeft zichzelf definitief onttroond als activist en gekroond tot hofnar van de Surinaamse politiek. VHP mediacommissie,Idris Naipal