Paarse verbazing en geel goud

DE SNIJD / Armand Snijders

We hebben weer eens een verbazingwekkende paar dagen achter ons liggen, met onder meer oprechte verbazing, gespeelde verbazing en politiek gekleurde verbazing. Eén en al verbazing dus waar je je eigenlijk niet zo druk om zou moeten maken. Maar dat doe ik wel, omdat het veelal over zaken gaat die dit land mede naar de afgrond kunnen leiden. En waar onze leiders doelbewust aan meewerken.

Om te beginnen de verbazing van NDP-clown Rabin die in de poppenkast van De Nationale Assemblee opeens van de daken schreeuwde dat koning Albert van Bibisland per direct moet opstappen als minister. Want hij zou zijn dure tijd momenteel vooral gebruiken om de baan van secretaris-generaal bij de Organisatie van Amerikaanse Staten in de wacht te slepen.

“Niet alleen Chan met zijn VHP, maar ook alle andere partijen, wringen zich in allerlei bochten om in een goed blaadje te komen”

Natuurlijk heeft hij gelijk dat koning Albert zijn tijd beter kan gebruiken om ons land wel zo goed mogelijk te vertegenwoordigen in den vreemde. Immers, dat is zijn taak. En geen privézaken regelen. Dat heb ik op deze plek en andere plaatsen in deze krant al zo vaak aangehaald, tot grote irritatie van de koning himself.

Maar waar is Rabin de afgelopen jaren geweest? Heeft hij zich onder een Bouterse-steen verstopt en was hij zo druk met allerlei interne NDP-zaken, onder meer door het verscheiden van de – in de ogen van de paarse rakkers – ‘grote leider’ dat al het andere in de wereld hem is ontgaan? Dat lijkt mij onwaarschijnlijk, gezien al het geblèr over van alles en nog wat in het nationale praathuis.

Het moet worden gezegd dat koning Albert er altijd heel open over is geweest dat hij elke gelegenheid te baat nam om zijn kandidatuur te bepleiten. Dus er waren voor Rabin en anderen momenten genoeg om het ongenoegen daarover uit te spreken. Door dat nu pas te doen als het pleit al nagenoeg is beslecht, doet vermoeden dat de gespeelde plotselinge verbazing een poging is om – als mosterd na de maaltijd – de bewindsman een paarse hak te zetten omdat de nationale verkiezingen voor de deur staan.

In het andere – oranje – kamp haalt men met het oog op diezelfde verkiezingen ook allerlei zaken boven water die allang bekend waren, maar die nu zogenaamd tot verbazing leiden. Zoals defensiedame Krishnakoemarie, die opeens dacht met de Russische helikopter die Financiënminister Gillmore destijds ritselde om voor 2,8 miljoen US dollar te huren, jaren later een bommetje in de samenleving te droppen, de NDP schade te berokkenen.

Het was haar vier jaar geleden toch al bekend? Waarom heeft ze toen niet gelijk een onderzoek laten plaatsvinden en als in strijd met de wet is gehandeld de verantwoordelijken voor de rechter gebracht? Nu druipt het er zeer opzichtig vanaf dat het slechts om een verkiezingsstunt gaat om de opponent een oranje hak te zetten. Dat valt mij heel erg tegen van Krishnakoemarie, één van de weinigen die ik tenminste nog een beetje vertrouwde en kon waarderen. Maar ook zij ontkomt er kennelijk niet aan om met de smerige politieke spelletjes mee te doen. Dat verbaast mij dan weer.

Echter, ik verbaas mij allang niet meer over het lukrake gescheld van haar collega – en als huilebalk bekendstaande – Riad. Hij geeft constant af op de NDP. En omdat hij kennelijk door zijn riedeltje negatieve verhalen over wat die partij allemaal verkeerd heeft gedaan op zijn vakgebied heen is, is hij opeens overgestapt op het onderwijs dat die partij, sinds hij zich kan herinneren, heeft vernietigd. “Om ons dom te houden”, voegde hij daar aan toe tijdens de ondro oso-meeting aan de Ringweg-Zuid.

Hij kwam met grotendeels ongefundeerde beschuldigingen over de tal van onderwijsinstellingen die door de NDP zouden zijn leeggeroofd en dat studenten vandaag de dag eigenlijk nog onderricht kunnen krijgen, dankzij zijn grote held Chan de almachtige. Het gaat inderdaad niet best met veel instellingen, maar dat komt ook door de vele opeenvolgende ministers, die van slecht beleid hun speerpunt hebben gemaakt.

Riads partijgenoot Henry is daar nu verantwoordelijk voor. Dat het Surinaamse onderwijs mensen dom zou houden, is dus de schuld van politici van allerlei kleuren. En getuige zijn gedrag en uitlatingen in het verleden is Riad daar schijnbaar één van de meest schrijnende voorbeelden van, durf ik wel te stellen. Het zal mij niet verbazen als hij dit ontkent.

Van een geheel andere orde is de verbazing over veepee Ronnies ontboezemingen tegen over de Nederlandse justitie dat hij inderdaad zijn goud had afgeleverd bij zijn criminele vriend Piet, die jarenlang rustig kon onderduiken in Suriname, terwijl hij door Nederland werd gezocht. Piet had dat verklaard nadat hij door …

...