Oude voet

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Voor het eerst heb ik gekeken naar die bekende Vaderdagspecial. Het maakte me boos. Niet vanwege de waardering die de vaders kregen. Niet vanwege de flauwe grappen van de presentator. Niet vanwege de korte termijn van de ondersteuning. Wat mij boos maakte was dat we getuige waren van het falen van onze instituten.

Dan leg ik de norm niet eens heel hoog. Die norm is dat geen enkel kind in Suriname onder een bepaalde standaard moet leven. Ook geen enkele volwassene verdient dat. Met zo een kleine bevolking als de onze zou niemand in armoede moeten leven.

“Wanneer de scherven snijden, zullen de wonden diep zijn. Maar wie zal de pijn voelen?”

De woonsituatie van sommige gezinnen in die Vaderdagspecial was schrijnend. Dat kan anders. Een realistischere armoedegrens en beleid zijn dan nodig. Die aanfluiting van een armoedegrens die we nu hebben, was een belediging voor onze intelligentie. Ook voor de vele mensen die boven die grens verdienen maar niet uitkomen.

Ruim 41 procent van onze bevolking ervaart multidimensionale armoede. Dat staat in een rapport. Niet het enige. Weer een andere spreekt over 46 procent. Geen mooie cijfers. Dat moet anders.

Wederom hoop ik dat onze eerste vrouwelijke president verandering brengt. Dat haar aanstelling een positieve invloed heeft op het versterken van de zwaksten onder ons. Ondanks het gevaar van dat stelletje ‘kwajongens’ om haar heen.

Nog steeds begrijp ik die verdeling van bepaalde ministeries niet. Een rare moksi patu. Geen mooie bromkidyari. Die bloemen zijn verwelkt. Die oude koeien zijn er weer. Te oud om uit de sloot te komen. Van daaruit proclameren ze veel. “We zullen het anders doen.” Als zoete broodjes vliegen de beloftes uit hun mond.

We zullen ze het voordeel van de twijfel moeten geven. Eerlijk gezegd vrees ik dat we van een koude kermis zullen thuiskomen. Ik kijk wederom naar die oude vossen. Vooral naar de nieuwe vicepresident. Tot nu gaven zijn woorden mij weinig vertrouwen. Zijn handelen nog minder.

“Progressieve vooruitgang in samenlevingen begint met leiders die de hoogste morele standaarden bezitten.” Een mooie zin uit een bericht dat Monsieur Jeanette van een lezer kreeg. Ik las die zin in het licht van de recente uitspraak van die nieuwe vp. Die had in een programma gezegd dat hij zijn uiterste best zou doen om corruptie uit te bannen. Maar dat we het nooit helemaal zullen kunnen elimineren.

Zijn partij was ook uit de regering gestapt. Volgens hem omdat ze niets kon doen tegen de corruptie. Over hoge morele standaarden gesproken. Dat handelen is daar geen voorbeeld van. Die uitspraak ook niet. Het is een vrijbrief voor alle corrupte mensen. Eigenlijk trekken zij nu weer aan het langste eind. Die korte achterlatend voor de mensen die het al met zo weinig moeten doen.

Onze instituten staan erbij en kijken ernaar. In de ban van corruptie. Direct. Of indirect. Ons land scoorde 88 op de Corruption Perceptions Index in 2024. Daarmee staan we op plek veertig van 180 landen. We hebben dus een groot probleem. Veroorzaakt door onszelf. Onze eigen mensen zijn slachtoffer hiervan. Surinamers. Zoals wij ze zagen in die Vaderdagspecial.

Slachtoffer van mensen die er iets tegen kunnen doen, maar het de rug toekeren. Net zoals de nieuwe vp heeft gedaan. Zwak leiderschap is dat. Vooral als men op voorhand al zegt bar weinig te kunnen doen.

Het lijkt erop dat we dan op de oude voet verder zullen gaan. Een kleine groep met glazen muiltjes. Proostend met kristallen glazen. Monsieur Jeanette wijst erop dat het glas vroeg of laat zal breken. In duizend stukken. Wanneer de scherven snijden, zullen de wonden diep zijn. Maar wie zal de pijn voelen?

christiowijnhard@gmail.com