Oude aardappels in nieuwe uienzakken

DE SNIJD / Armand Snijders

Wie het nieuws de afgelopen dagen volgde, ontdekte dat het in Suriname allang niet meer gaat over de nieuwe regering die onder leiding van de eerste vrouw – tante Jenny – moet komen en wat die moet doen om het land naar grotere hoogten te brengen. Nee, het gaat vooral over rancune en onfrisse maar totaal niet onderbouwde verhalen over omkoping van politici en fraude bij de voorbije verkiezingen. Tot zover dus niets nieuws.

De VHP, die zich sinds de verkiezingen opeens presenteert als het braafste jongetje in de uiterst rumoerige klas, schreeuwt moord en brand dat er pogingen zijn gedaan om leden om te kopen en dat er verkiezingsfraude is gepleegd. Over het hoe en waarom weet ik niks, want ik beken eerlijk dat ik deze berichten niet heb gelezen.

“Misschien gunnen ze Chan nog een erevoorzitterschap, dan kan hij samen met Ram nog gezellig zitten mijmeren over die goeie oude tijd”

Het is immers oude wijn die elke vijf jaar weer in nieuwe zakken wordt gestopt. De verliezende partij doet dat altijd, de ene keer met meer bombarie dan de andere keer. De nederlaag is altijd te wijten aan kwade genen en nooit aan hun eigen falen. Vijf jaar geleden was het de NDP die er heilig van overtuigd was dat er was gerotzooid, nu is het dus de VHP die de wildste verhalen de wereld in probeert te gooien.

De aantijgingen van de VHP zijn vooral de laatste wanhopige stuiptrekkingen van een partij – met voorzitter Chan voorop – die niet kan accepteren dat ze de strijd heeft verloren. Als je niet zou weten wat voor een chaos hij de voorbije vijf jaar heeft gecreëerd, zou je bijna medelijden met hem krijgen. Maar dat heb ik niet, en velen met mij. Niet alleen verliest Chan het presidentschap volgende maand, daarna zal hij naar het zich laat aanzien ook het voorzitterschap van de VHP laten.

Tenminste, als de partij wil overleven en zonder al te veel kleerscheuren deze donkere periode wil doorkomen. Misschien gunnen ze Chan nog een erevoorzitterschap. Dan kan hij samen met Ram nog gezellig zitten mijmeren over die goeie oude tijd, waarin de leden nog echt respect hadden voor hun voorzitter en klakkeloos naar hun pijpen dansten.

De regering (lees: de VHP) doet er in de nadagen alles aan om transparantie aan de dag te leggen, iets wat de hele regeerperiode is nagelaten. Zo onthulde meester-huilebalk Riad van Owee, u weet wel die man die altijd piept over wat anderen hebben gedaan er daarom eigenlijk heel weinig voor elkaar heeft gekregen, dat veepee Ronnie twee graafmachines heeft gejat voor zijn goudvelden. Over de absurditeit van – de wijze van – die ontboezeming heeft eerder deze week mijn collega Gerold in zijn column ‘Rozegeur’ al in geuren en kleuren geschreven; daarom zal ik niet nog meer woorden er aan vuil maken.

Het geeft echter wel weer aan dat Riad totaal ongeschikt is, want hij zou de eigendommen van zijn ministerie toch direct terug hebben moeten eisen? Of desnoods aangifte moeten doen bij de politie? Ook al is de veepee de dader, Riad kan toch niet half Suriname met natte voeten laten zitten omdat Bravo zo nodig naar goud moet zoeken? Ook Riad schijt kennelijk in zijn broek voor hem, zoals Chan dat ook vijf jaar heeft gedaan. Gelukkig voor de VHP kwam deze onthulling pas ná de verkiezingen, anders was het verlies nog groter geweest.

Het meest opmerkelijk aan de plotselinge openheid van de regering was dat werd gemeld dat Riad van 7 tot en met 14 juni afwezig is vanwege zijn deelname aan het zestiende ‘International Infrastructure Investment and Construction Forum & Exhibition’ in China. Terwijl doorgaans bewindslieden overal naar toe reisden en hooguit achteraf daar melding van werd gemaakt. De regering wil kennelijk vooral verzekeren dat het ministerie ondanks Riads afwezigheid in goede handen is en dat zijn collega Parmanand voor hem waarneemt.

“Ik word er echt kotsmisselijk van dat er schijnbaar niets verandert op deze manier. Alles blijft bij het oude, het hele politieke circus begint weer van voren af aan”

Ik zou daar het liefst aan willen toevoegen dat die twee elkaar haarfijn aanvoelen, verwijzend naar de recente fraudezaken bij de aanbesteding van de weg tussen Apoera en Nickerie. Maar dat doe ik niet, want anders wordt Riad weer boos en verpest ik zijn mooie reisje, zijn laatste als bewindsman. Laat hem nu nog maar eventjes genieten, straks moet hij zijn billen dichtknijpen als alle schimmige zaakjes echt gaan worden onderzocht. En hij heeft nu niet Rodney meer op zijn ministerie die altijd met ingezonden brieven voor hem in de bres sprong als ik iets onwelvoeglijks over hem had geschreven. Rodney is kort …

...