Open dag FHR: ‘De echte uitdaging begint nu pas’

door

Tekst en beeld Edwien Bodjie

PARAMARIBO — “Ik had het niet verwacht, maar het zegt iets over hoe we als instituut zijn gegroeid en over de reputatie die we opbouwen. Daar werken we hard aan. Dus eigenlijk verbaast het me toch niet.” Zo blikt Hans Lim A Po, oprichter en directeur van FHR Institute for Higher Education, in gesprek met de Ware Tijd terug op de drukbezochte open dag, die zaterdag werd gehouden op het terrein van het instituut aan de Burenstraat.

Tientallen mensen, vooral jongeren, oriënteerden zich op het onderwijsaanbod: bachelor- en masteropleidingen zoals Public Administration, Rechten, International Business en Bestuurskunde. Ook van de gelegenheid om met docenten te praten werd goed gebruik gemaakt. Al met al kregen de bezoekers een beeld van de werkwijze van het instituut, dat inmiddels 25 jaar bestaat.

“We bouwen niet alleen aan carrières, maar ook aan een weerbare samenleving”Hans Lim A Po

Geen diplomafabriek

“We trekken dit jaar waarschijnlijk 250 nieuwe studenten aan. Dat betekent vier jaar lang keihard werken. Voor henzelf, maar ook voor ons. De echte uitdaging begint nu pas”, aldus Lim A Po.

Hij benadrukte dat FHR geen diplomafabriek is. “Je studeert hier niet voor het papiertje, maar voor wat je ermee doet. Een diploma betekent niets als je er geen maatschappelijke bijdrage mee levert.”

De directeur noemt het essentieel dat jongeren in hun loopbaan leren omgaan met zowel tegenslagen als successen. “Je krijgt hier misschien een onvoldoende, maar je krijgt ook altijd een kans om het te herstellen. Daar draait het om: leren en groeien.”

Ook de maatschappelijke functie van onderwijs kwam aan bod. “Het gaat er niet alleen om dat je iets leert, maar dat je iets wordt, een professional met visie en verantwoordelijkheid.” Die visie ligt aan de basis van FHR, dat Lim A Po oprichtte in 2000 na zijn pensionering bij Shell Nederland. “We konden daar blijven voor een comfortabel leven, maar kozen ervoor om terug te geven aan Suriname. Onderwijs was de logische keuze.”

Kwaliteit en toegankelijkheid

Roepesh Hari, directeur Onderwijs van FHR, gaf uitleg over het curriculum en het toelatingsbeleid. “Onze opleidingen zijn praktijkgericht. Studenten leren via realistische casussen onder begeleiding van mensen uit het veld. Dat maakt ze weerbaar en besluitvaardig.”

Daarnaast is de toegankelijkheid een speerpunt. “We bieden avondonderwijs, begeleiding op maat en ruimte voor werk naast de studie. We willen geen drempels opwerpen, maar kansen creëren.” Hari moedigde jongeren aan om de stap te zetten. “Een FHR-diploma is een paspoort naar de arbeidsmarkt en verdere studie in Suriname en daarbuiten.”

Van het collegegeld  van rond de 1000 euro per jaar, kunnen studenten tot 20 procent terugverdienen via een aanmoedigingspremie op basis van hun prestaties. Lim A Po: “Kwaliteit kost geld, maar we zijn non-profit. Elke cent wordt geïnvesteerd in beter onderwijs.”

Gelijkwaardigheid en transparantie

Wat FHR volgens Lim A Po onderscheidt van andere onderwijsinstellingen, is de cultuur van gelijkwaardigheid en transparantie. “Onze studenten hoeven niet te smeken om cijfers. Als we zeggen dat je je beoordeling binnen drie weken krijgt, dan heb je het recht om dat op te eisen.”

Die aanpak, geïnspireerd op internationale standaarden, trekt ook studenten aan die elders zijn vastgelopen. “Een vader bracht zijn zoon terug uit Nederland omdat hij daar zijn draai niet vond. Nu is het onze verantwoordelijkheid om die jongen met plezier op te leiden. Dat maakt ons trots.”

Sinds de oprichting zijn ruim 2.500 studenten afgestudeerd aan FHR. Veel van hen bekleden een sleutelpositie bij de overheid, het bedrijfsleven of het maatschappelijke middenveld. Lim A Po noemt het geen toeval. “Eén van hen kwam rechtstreeks van onze collegebanken en werd minister. Je ziet de impact.”

Toch kijkt het instituut vooral vooruit. “Elk jaar willen we betere professionals afleveren. We bouwen niet alleen aan carrières, maar ook aan een weerbare samenleving. Want goed onderwijs is geen investering in één individu, maar in het hele land.”