Op de fiets

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Eerst even de juiste balans vinden. Dan trappen. Mijn knieën kraken af en toe, mijn bovenbeenspieren doen al wat zeer, mijn ademhaling gaat sneller, mijn conditie laat duidelijk te wensen over en mijn rug is wat stijfjes. Na jaren heb ik weer serieus gefietst en het voelt alsof ik het nooit ben verleerd. De wind in je haren, je wendbaarheid tussen de gaten in het wegdek en het zoeven  langs stilstaande auto’s; dat geeft een gevoel van vrijheid.

Na een paar minuten vraag ik me al af waarom ik dit niet vaker doe. Fietsen is gezond, goedkoop en efficiënt. Geen files, geen parkeerproblemen. Midden op de dag is het soms lastig, met de felle zon of wanneer het regent, maar verder is het ook fijn om aan het einde van de dag even bij te komen door naar huis te fietsen.

“Er moet echt meer ruimte komen voor tweewielers, letterlijk én figuurlijk”

Wat me tijdens het fietsen direct opvalt, is hoe slecht onze infrastructuur is ingericht op fietsers: er zijn nauwelijks fietspaden en als die er zijn, zitten ze vol gaten en losliggende stenen. Eigenlijk hoor je er als fietser niet echt bij, je wordt slechts gedoogd. Er zijn wel organisaties die het fietsen stimuleren, maar structureel wordt er weinig voor gedaan.

Als fietser ben je soms echt een bezienswaardigheid, bijna een uitgestorven soort, alsof je een dinosaurus uit de film ‘Jurassic Park’ bent,of een museumstuk dat je hebt gevonden en ermee wil pronken. Misschien overdrijf ik, maar fietsen wordt nauwelijks aangemoedigd. In plaats daarvan krijg je de vraag waarom je niet gewoon de auto hebt genomen. De auto is nu eenmaal de norm; het liefst parkeer je hem ín de winkel, bij wijze van spreken.

Vroeger was dat anders. We fietsten overal naartoe: naar vrienden, school, werk, zelfs naar de discotheek. De rij fietsen voor de deur zei veel over hoe druk het binnen was. Fietsen was vanzelfsprekend, niemand keek er vreemd van op. Tegenwoordig oogst je vooral blikken van onbegrip of medelijden als je vertelt dat je tien kilometer hebt  gefietst. Alsof dat iets geks is. Het zijn vooral de stagiaires uit Nederland die het fietsen in Suriname stimuleren.

Nu, ondanks dat je als fietser zichtbaar bent, houden automobilisten zelden echt rekening met je. Ze rijden rakelings langs, snijden je af bij het afslaan en lijken te vergeten dat fietsers ook recht op voorrang hebben. Er moet echt meer ruimte komen voor tweewielers, letterlijk én figuurlijk.

Met het ouder worden besef je des te meer hoe belangrijk bewegen is. De vetverbranding wordt trager, de bank verleidelijker en gezondheidsrisico’s, zoals suikerziekte of hoge bloeddruk, nemen toe. Meer fietsen kan dan een uitkomst zijn.

Zal ik zelf meer gaan fietsen? Ik denk er serieus over na. Zelf ben ik meer een loper dan een fietser, maar af en toe zal ik toch eerder de fiets pakken dan de auto om snel een boodschap te gaan doen. Aan het zadel moet ik nog wennen, maar het fietsen? Dat went verrassend snel.

headleydwt@gmail.com