Ontevreden militairen

TOEN SURINAME IN 1975 onafhankelijk werd, kozen wij als land ervoor een eigen leger te hebben. Dat werd eerst een mengeling van Nederlandse en Surinaamse (beroeps) militairen om vervolgens meer Surinaams te gaan worden. Echter, we hadden onvoldoende in de regio gekeken naar de verschillende militairen regimes en wisten niet goed om te gaan met een eigen leger. Dat vertaalde zich in ontevreden manschappen die een belangenorganisatie voor militairen wilden opzetten. De afwijzing daarvan was een van de factoren die leidde tot een militairen staatsgreep die ons land de jure zeven jaar in zijn greep hield, maar de facto duurt die greep voor een deel nog door.

De belangenorganisatie voor de militairen kwam ook niet toen de militairen in 1980 het bewind van het land overnamen. Terwijl dat het grootste probleem was in aanloop naar de coup leek daar weinig aandacht voor daarna. Integendeel is het leger als dekmantel gebruikt om allerlei zaken die het daglicht schuwen uit te halen. Enkele militairen die betrokken waren bij de staatsgreep zijn schatrijk en zeer invloedrijk geworden.

‘In tegenstelling tot de politie is lange tijd vrijwel niet geïnvesteerd in het leger qua voorzieningen. De salarissen zijn ook bedroevend laag en de faciliteiten worden niet opgeknapt’

Ook toen Desi Bouterse die bevelhebber was in de coupjaren in 2010 democratisch werd gekozen, betekende dat niet perse een betere positie voor de militairen. En zeker niet na 2015 toen het land zo weinig geld had dat het leger allerlei bijverdienste moest doen om zichzelf in stand te houden. Het zou goed zijn om een onafhankelijk onderzoek in te stellen naar wat deze periode precies inhield en wat de invloed geweest is op het Nationaal Leger en welke invloeden nog steeds doorwerken. Want geluiden dat militairen gratis werken op concessies van invloedrijke mensen persisteren.

Maar intussen koersen we ook richting een stabiel land en moeten we bepalen wat te doen met ons leger. Welke investeringen doen we om hun kennis, kunde en attitude te veranderen. Om de mensen weer trots te maken om militair te zijn in plaats van hen het gevoel te geven dat ze een tweederangs beroepsgroep zijn, met de politie op de eerste plaats.

Het is dan geen goede zaak dat zowel de minister van Defensie Krishna Mathoera als de bevelhebber Werner Kioe A Sen aan één kant en de militairen belangenbehartigingsorganisatie Vereniging Rechtspositie Militairen aan de andere kant elkaar bejegenen op de manier waarop het nu gebeurt. Stoere taal, onbegrip en tactloosheid hebben ons gebracht waar we nu zijn. Het moet radicaal anders.

Het zou goed zijn als alle partijen dit zouden inzien. In tegenstelling tot de politie is lange tijd vrijwel niet geïnvesteerd in het leger qua voorzieningen. De salarissen zijn ook bedroevend laag en de faciliteiten worden niet opgeknapt. Daar moet oor naar zijn, wanneer geklaagd wordt. Tegelijkertijd moet ook de belangenorganisatie inzien dat het leger een bepaald trauma en stigma met zich meedraagt. Er is veel meer tact voor nodig om daaruit te komen dan nu aan de dag wordt gelegd.

...