Onschendbaarheid

door

PARLEMENTAIRE ONSCHENDBAARHEID BEHOEDT de president, vicepresident, ministers en parlementariërs ervan dat ze juridisch kunnen worden aangesproken of vervolgd voor uitspraken die zij bij de uitoefening van hun ambt in het parlement doen. Maar van hen mag wel worden verwacht dat ze met deze vorm van ‘bescherming’ omzichtig omgaan en die niet misbruiken. Het kan natuurlijk gebeuren dat een ambtsdrager, die onder de onschendbaarheid valt, onopzettelijk over de schreef gaat. In dat geval past het dat betrokkene publiekelijk zijn of haar fout toegeeft.

Neem bijvoorbeeld de kwestie rond het niet doorgaan van de kunst- en cultuurboulevard aan de Waterkant, die eerder in de media breed was uitgemeten. Initiatiefnemer Ed Hogenboom verwijt minister Stephan Tsang van Openbare Werken en Ruimtelijke Ordening (NDP) een verkeerde voorstelling van zaken te hebben gegeven in De Nationale Assemblee over het waarom het project niet is doorgaan.

Kijk naar de toekomst als je het land daadwerkelijk uit het slop wil halen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Trek daar lering uit en maak niet dezelfde fouten

Hogenboom legt uit dat in eerste instantie het project was ingediend bij de NDP-regering (2010-2020), maar tot afronding is het niet gekomen. Het project schoof vervolgens door naar de opvolgende regering-Santokhi/Brunswijk, maar ook daar strandde het. De initiatiefnemer had genoeg van de tegenwerking vanuit de regeringen en trok eerder dit jaar – nog voordat de regering-Geerlings-Simons/Rusland aantrad – de stekker uit het project.

Een minister moet grotendeels afgaan op informatie die hij/zij van zijn ambtenaren krijgt en wanneer blijkt dat die hem/haar op het verkeerde been hebben gezet, moet hij/zij hen erop aanspreken en zijn/haar fout in de assemblee corrigeren. Dat siert een bewindspersoon en kan helpen het vertrouwen in de politiek terug brengen.

Tijdens de recente begrotingsbehandeling hebben coalitiepartners de ministers dringend gevraagd beerputten open te maken. Dat de verhalen bij de coalitiegenoten inslaan getuigt wel van de opdracht aan de ministers alle feiten van misstanden en mogelijke corruptieve praktijken door de vorige regering begaan, nauwkeurig zwart op wit op papier te zetten en aan het parlement te geven.

In de Ware Tijd is eerder al aangegeven dat het opgehouden moet zijn met het principe dat elke nieuwe regering de voorgaande trappen nageeft. Kijk naar de toekomst als je het land daadwerkelijk uit het slop wil halen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Trek daar lering uit en maak niet dezelfde fouten. Als het nodig is dat zaken door het Openbaar Ministerie moeten worden onderzocht, deponeer ze daar.

Maar de assembleeleden zijn hardleers of hebben er plezier in om te blijven verwijzen naar wat de voorganger verkeerd heeft gedaan. Zo moet het niet. Hoewel regering en parlement gescheiden machten zijn, steunt de regering op een aantal partijen.

Het zou goed zijn als president Jennifer Geerlings-Simons, die heeft aangegeven een no-nonsensebeleid voor te staan, tijdens coalitieoverleg de assembleeleden nogmaals oproept niet simpelweg terug te kijken, maar vooruit.

Overigens, terugkijken zal niet altijd kunnen worden vermeden, omdat het volk er recht op heeft te weten wat de nieuwe regering heeft aangetroffen. Assembleeleden laat dat over aan de president/vicepresident en ministers. Zij zijn voldoende in staat om in het parlement op zakelijke wijze aan te geven waar het de afgelopen vijf jaar verkeerd is gegaan.