‘Onoplettende’ DNA-leden

door

DE BEGROTINGSBEHANDELING VOOR 2025 is maanden te laat aangevangen in De Nationale Assemblee (DNA) en dat viel samen met een quickscan die de nieuwe ministers hebben gemaakt van de verschillende ministeries. En dat leverde nogal wat schokgolven op of is er de afgelopen jaren niet goed opgelet?

Wat vooral opviel was de verbazing over de staat van het onderwijs. Minister Dirk Currie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (OWC) maakte bekend hoe weinig de relatieve onderwijsbegroting is in vergelijking met andere delen van het Caribisch Gebied. Suriname besteedt slechts 10 procent van de landsbegroting aan het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, terwijl dat in de regio tussen de 15 en 20 procent is. Daarnaast volgde een batterij aan ‘klachten’: van nieuwe leerkrachten die soms zes maanden moesten wachten voordat zij hun salaris konden ontvangen tot de slechte situatie van het onderwijs in het binnenland.

Wat het land nu heeft, is niet in het belang van de ontwikkeling van het kind. En daar is waar het in het onderwijs om gaat: het kind

De parlementariërs en zeker zij van wie het nu hun tweede aaneensluitende termijn is, verdienen een prijs voor subliem toneelspel. Want als er twee dingen zijn waar de twee OWC-ministers die de afgelopen vijf jaar de dienst hebben uitgemaakt het herhaaldelijk in DNA over hebben gehad dan zijn dat het gebrekkige budget en de problemen met het onderwijs in het binnenland wel.

Urenlang hebben zowel Marie Levens als Henry Ori in DNA gepleit voor meer geld om vliegtuigmaatschappijen en bus- en boothouders te betalen, zodat leerkrachten op tijd konden vertrekken naar hun standplaats in het binnenland. Ori heeft regelmatig aanvaringen gehad met “zeurende” leerkrachten die na maanden van werken geen salaris konden ontvangen, van wie de buitenlandse Spaans leerkrachten de laatste groep was. Levens heeft uit en treure gesproken over het effect van wateroverlast op de scholen in het binnenland en ga zo maar door. Hoe bestaat het dat DNA-leden zo geschokt zijn nu.

Maar het ergste van al is dat niet geld het grootste probleem is, maar het gebrek aan continuïteit van beleid dat het ministerie parten speelt. In de afgelopen vijftien jaar heeft het OWC nooit een minister gehad die het vijf jaar lang heeft volgehouden. En elke minister had weer een andere visie. Dit terwijl onderwijshervormingen tijd nemen en er veel moet worden bijgestuurd.

De slechte resultaten die zich nu manifesteren, zijn het gevolg van gewijzigd beleid van het ministerie en onduidelijke communicatie. Oude en nieuwe slagingsnormen zijn zodanig door elkaar gehaald dat kinderen de dupe worden en ouders met de handen in het haar zitten. Het is eigenlijk heel duidelijk dat Suriname voor wat betreft het onderwijs terug moet naar de tekentafel.

Terug naar een situatie met rust, regelmaat en voorspelbaarheid, want dit wat het land nu heeft, is niet in het belang van de ontwikkeling van het kind. En daar is waar het in het onderwijs om gaat: het kind. Niet leerkrachten, ouders en niet het ministerie van onderwijs, maar het onschuldige Surinaamse kind dat niet zelden de schuld krijgt van onder prestatie, terwijl volwassen het systeem naar de klote helpen.