Onnodige sirenes, oftewel de zoete smaak van macht

Sinds de onafhankelijkheid van Suriname hebben opeenvolgende personen als leden van de regering gediend, sommigen zelfs meermalen. Deze functies zijn steeds aan een tijdsbestek gebonden en de invulling is afhankelijk van de resultaten van de verkiezingen voor de volksvertegenwoordiging, voor dezelfde beperkte periode. Het stoort meerdere mensen binnen de samenleving dat op enig moment is besloten om regeerders onder het gefluit van sirenes door het verkeer te begeleiden. Van oudsher heeft men er begrip en respect voor dat sirenes loeien als er een ambulance langsgaat. Die sirenes geven een gevoel van bescherming, zorg en veiligheid, want iemand in nood wordt geholpen. En stel je voor dat je daar zelf zou liggen of dat een dierbare in nood zou zijn en spoedvervoer nodig zou hebben voor urgente hulp. Mensen gaan graag opzij voor een ambulance. Het systeem geeft een gevoel van vertrouwen en móet werken, in het belang van alle mensen.Hetzelfde effect hebben sirenes van politiewagens. Om redenen van veiligheid en bescherming van de samenleving is de politie soms genoodzaakt om sirenes in te schakelen als iedere minuut telt. Hiervoor heeft men ook alle begrip. Want ook hier kan sprake zijn van nood en is hulp of ingrijpen dringend vereist. En ook hier wekken sirenes – en zwaailichten – een gevoel van bescherming, want als je in nood komt te verkeren, reken je erop dat je ook op snelle en kordate wijze bijgestaan wordt. Uiteraard geldt dit ook voor de brandweer en andere hulpdiensten.Dat op enig moment is besloten om regeerders door het verkeer te verplaatsen onder begeleiding van sirenes past niet binnen het kader voor noodzakelijk ingrijpen in de rust van de mensen binnen de samenleving. Er is geen sprake van nood of dringend vereist ingrijpen. Velen ervaren die sirenes dan ook als machtsvertoon en begroeten deze meermalen zelfs met verwensingen. Constitutioneel hebben regeerders geen grond om zichzelf de bijzondere eer van sirene-begeleiding toe te kennen. Regeerders zijn namelijk lid van de uitvoerende macht en slechts 1 van de 3 staatsmachten, die over verschillende personen verdeeld zijn. Regeerders kunnen bovendien gecorrigeerd worden door een andere macht, namelijk de rechterlijke macht. Men zou dus kunnen volhouden dat de rechterlijke macht hoger staat dan de uitvoerende macht, al kun je daarbij snel de kanttekening plaatsen dat rechters door de regering worden benoemd. Het benoemingenbeleid laat ik hier verder onbesproken.Maar ook rechters zijn niet de hoogste, want de Grondwet heeft de volksvertegenwoordiging als de hoogste betiteld. Dus het parlement staat boven de rechters en dat, door de wetten vast te stellen volgens welke de rechters moeten werken. Bij de taalles hebben we geleerd over stellende trap, vergrotende trap en overtreffende trap. Op de hoogste trede staat dus het parlement en wel namens de bevolking.Maar we zien parlementariërs, die samen de hoogste – tijdelijke – macht van het land vormen, niet onder het geloei van sirenes naar hun bestemmingen rijden. Wel de regeerders, die kennelijk vinden dat hun dagprogramma het belangrijkste is van het land, belangrijker dan bijvoorbeeld het programma van ouders die hun kinderen naar school brengen, of verpleegkundigen en leerkrachten die onderweg zijn om hun zo nodige werk te verrichten en die allemaal opzij moeten schuiven. Men onderschat dat ieders leven belangrijk is en respect verdient. Er zijn al genoeg verkeersregels die de orde bewaren. In het verkeer is niemand meer of minder dan een ander. Alleen in noodgevallen wordt hiervan afgeweken.Maatschappelijk nut van religie voor leidersIeder menselijk handelen bereikt grenzen. Onbegrensden vinden hun beperking in optreden van anderen, van de natuur of in hun gezondheid. Beschaving gaat vaak samen met vrijwillige beperkingen. Maar niet iedere zelfbedachte beperking is zonder meer goed of gezond te noemen. Op dit punt ontpopt zich de waarde van religie.Naast het overbrengen van algemeen aanvaarde normen en waarden en daardoor het creëren en instandhouden van rust en orde in de samenleving, kent vrijwel iedere religie als basis dat er een hogere macht bestaat dan wijzelf. Aanvaarding van religie betekent dan ook dat we onszelf niet als de maker en doener vooropstellen, maar het gezag van een (liefdevolle) hogere macht aanvaarden. Daarnaar handelen brengt bescheidenheid en zelfs nederigheid.Uiteraard moeten we oppassen voor religieuzen die mensen problemen aanpraten, mogelijk om uit hun zwakte zelf financieel sterker te worden. In de kern echter hebben de bekende hoofdstromingen één kenmerk met elkaar gemeen, namelijk de acceptatie van een hogere macht buiten de mens. Daarom is iedere (bekende) religie naar mijn mening in staat om leiders de nodige sturing te bieden. En de bescheidenheid bij te brengen waar velen op wachten. Het is tijd om te stoppen met al die onnodige sirenes. Alleen uw hoge nood zij u vergeven.Shanti Gopalrai.

...