Onderwijs vraagt geen schuldigen, maar samenwerking

door

Onderwijs na COVID: Tussen herstel en waarheidAls voormalig functionaris binnen het ministerie van Onderwijs en als bezorgde burger, voel ik de noodzaak om te reageren op recente uitlatingen die het beleid tijdens de COVID-jaren onterecht in een negatief daglicht stellen. Mijn doel is niet om mensen aan te vallen, maar om feiten te verhelderen en te pleiten voor eerlijkheid, respect en een gezamenlijke inzet voor beter onderwijs.Wat er werkelijk gebeurde (2020-2022):Toen de NPS in 2020 het roer overnam, troffen we schrijnende situaties aan: kinderen in leerjaar 6 en 7 die nauwelijks konden lezen of schrijven. Uit metingen bleek dat 40% van de kinderen in Suriname niet goed kon lezen en schrijven, en 70% niet verder kwam dan klas 2 van het LBGO. De COVID-pandemie had geleid tot de sluiting van alle scholen, met desastreuze gevolgen. Toch koos het ministerie, zonder middelen of financiële steun, voor actie: scholen voorzichtig heropenen, afstandsonderwijs invoeren en gepensioneerden en vrijwillige leerkrachten inzetten om kinderen te helpen.Over het doorstroombeleid:Doorstroming gold enkel voor de twee COVID-jaren, uit noodzaak. Zonder deze maatregel zou niemand de overgangsnorm gehaald hebben én stonden 10.000 kleuters te wachten op toelating. De keuze was helder: óf een totale stilstand, óf gecontroleerde voortgang met inhaalprogramma’s. NPS koos voor voortgang en ontwikkelde samen met leerkrachten plannen voor taal- en rekenherstel over twee jaren.Vertekende beeldvorming is schadelijk:Het is onjuist en oneerlijk om de COVID-jaren gelijk te stellen aan reguliere jaren. De scholen draaiden onder strenge beperkingen: afstandsregels, halve klassen, beperkte capaciteit. De frustraties, het aantal medewerkers en leerkrachten die geteisterd zijn door COVID met als gevolg ziekte en dood, heeft ons niet koud gelaten.Het BOG bepaalde het beleid, niet het ministerie alleenPropaganda die suggereert dat kinderen ongecontroleerd of oneindig konden doorstromen, miskent de inzet van duizenden leerkrachten en leerlingen. Trouwens, ook in het doorstroombeleid is een krachtige leeromgeving vereist.De regel om kinderen niet zomaar af te schrijven of te laten blijven zitten, kwam voort uit sociale rechtvaardigheid — niet uit gemakzucht.Concrete resultaten en keuzes:Het 3-jarig HAVO-programma bood kansen aan leerlingen die via reguliere examens niet verder konden. Met succes: ruim 80% slaagde, tegenover 45-50% in de 2-jarige variant. De introductie van nieuwe leerboeken en grootschalige docententrainingen (meer dan 6000 leerkrachten) waren juist gericht op het omgaan met verschillen in de klas.Oproep aan samenleving en beleid:Laten we het debat voeren op basis van feiten, niet verdraaiing. Stop met het zaaien van verdeeldheid via onjuiste beeldvorming. Onze kinderen verdienen eerlijke kansen, niet politieke spelletjes.Tot slot zeg ik:Onderwijs vraagt om waarheid, samenwerking en visie. Laten we de handen ineen slaan in het belang van het Surinaams kind.Gracia OrmskirkVoormalig directeur BeroepsonderwijsMinisterie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur