Onder druk Fifa: SVB heeft na 28 jaar weer vrouw in hoofdbestuur

door

“Ik kan mijn mannetje wel staan in de voetbalwereld die door mannen wordt gedomineerd. De acceptatie is er wel, al moet die soms het worden afgedwongen. Je moet je niet opstellen als vrouw en denken dat je een positie krijgt omdat je vrouw bent. Neen, je waardigheid, kennis en de gelijkheid van gender moeten leidraad zijn voor je functioneren. Dat moet model staan voor de erkenning en acceptatie.” Duidelijke taal van Wendy Derveld tijdens het interview met de Ware Tijd. Ze is in het meer dan honderdjarige bestaan van de Surinaamse Voetbalbond (SVB) pas het tweede vrouwelijke hoofdbestuurslid. Jenny Christopher ging haar 28 jaar geleden voor. Zij was penningmeester.

Tekst Stan Herewood

Beeld privécollectie

Derveld zegt dat zij in de verste verte geen bestuursfunctie bij de SVB heeft geambieerd. “Maar het is er van gekomen en aangezien ik al een tijd meedraai in de organisatie heb ik bewilligd toen mij werd gevraagd.” Ze geeft aan dat er wel vrouwen in commissies zijn, maar dat ze niet doordringen tot leidinggevende posities binnen de SVB. “Ik wil mij sterk maken ze daarvoor te interesseren.”

“Je moet je niet opstellen als vrouw en denken dat je een positie krijgt omdat je vrouw bent. Neen, je waardigheid, kennis en de gelijkheid van gender moeten leidraad zijn voor je functioneren”

‘SVB-loopbaan’

Dat Derveld bestuurslid is geworden, komt door een wijziging van de statuten op aandringen van de Wereldvoetbalbond (Fifa). De moederorganisatie eist van haar lidbonden dat ten minsten één vrouw zitting moet hebben in het hoofdbestuur. Derveld werd bij de bestuursverkiezing van 3 mei gekozen.

Overigens, ze loopt al veertien jaar mee in structuren van de bond. Hierdoor bleef ze niet onopgemerkt bij onder anderen de huidige SVB-voorzitter Dayasankar Mathoera, die haar op zijn kandidatenlijst plaatste.

Ze is haar ‘SVB-loopbaan’ begonnen bij de Tuchtcommissie, waar ze zich heeft beziggehouden met zaken van zowel senioren als jeugd. Ook is ze voorzitter geweest van de licentiecommissie. “Ik heb nooit gevoetbald, maar vanaf kind heb ik een voorliefde voor voetbal. Ik ben van het district Para. Met mijn vader en oom ging ik met de bus regelmatig naar voetbalwedstrijden in het Lelydorp Stadion. Toen ik sprak met wijlen SVB-voorzitter Albert Ramnewash raakte ik enthousiast. Ik heb de job bij het tuchtcollege belangeloos gedaan. Pas de laatste jaren krijg ik een kleine onkostenvergoeding, maar ik zat niet op het geld te wachten.”

Ze heeft ook meegewerkt aan vernieuwingsprocessen van de Fifa binnen de SVB, waarvan toekenning van de licentie een belangrijk deel uitmaakt. Derveld geeft toe dat het licentieproces aanvankelijk moeizaam is geweest, omdat het nieuw was voor Suriname, maar later vlotte het werk.

Omdat introductie van de licentievoorwaarden een transformatie van het administratieve gebeuren nodig maakte, was het volgens haar nodig enige soepelheid te betrachten en een zekere begeleiding toe te passen, omdat zij er persoonlijk geen voorstander van was direct tot uitsluiting over te gaan van clubs met een zwakke administratieve basis.

Sedert haar verkiezing tot hoofdbestuurslid heeft zij zich teruggetrokken uit alle commissies. Ze bezoekt nog steeds wedstrijden, maar kijkt ze ook op televisie.

Saamhorigheid

Derveld is ervan overtuigd dat het Surinaamse voetbal een groei doormaakt en ziet het als middel om de saamhorigheid onder de bevolkingsgroepen aan te wakkeren. “Surinamers houden van voetbal. Dwars door alle lagen van de bevolking, rijk en arm. Het is nog niet wat het wezen moet, maar we zijn op weg om een mooie toekomst voor voetbal voor te bereiden”, klinkt ze enthousiast.

Wat haar extra aandacht trekt, is de broodnodige ondersteuning die de lidbonden nodig hebben om over materieel en goed opgeleid kader te beschikken om het functioneren kwalitatief en kwantitatief te versterken. Ook vrouwenvoetbal en jeugdontwikkeling zijn voor haar bijzondere aandachtspunten.

Derveld pleit voor een project om kansarme talentvolle kinderen te ondersteunen. Ouders die het kunnen betalen, spoort ze aan een bijdrage te leveren. Ze pleit ook voor het opsporen van talenten in de buurten, waarbij ouders, buurtorganisaties, vrienden, familie en de overheid moeten samenwerken. Die gezamenlijke inspanning brengt tot uitdrukking de trots voor het talent dat opgroeit te midden van Surinamers die hun verantwoordelijkheid nemen de jonge sporter te zien groeien en een erepodium te bestijgen om Suriname op de kaart te zetten.

In antwoord op de vraag hoe haalbaar het is om een bestuurslid van de SVB voltijds in dienst te nemen, zegt ze dat daarnaar goed moet worden gekeken. “De mensen hebben ergens een fulltime baan.”

Zelf heeft zij, als griffier, toch haar tijd zodanig kunnen indelen om altijd voor de bond ter beschikking te zijn en voor haar gezin. Haar zoon (16) doet het goed op zwemgebied en op de middelbare school. Hij heeft Suriname vertegenwoordigd in het buitenland en medailles behaald. “Om hem …