Oliedom

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

We hebben geleerd dat we niet met elkaar en de natuur zijn verbonden. Daarom denken we dat wat wij doen in ons leven geen effect heeft op onze naasten. Dat doet het wel. Kijk maar naar hoe we geheim en vrij hebben gestemd en elkaar op slimme wijze de verdoemenis in hebben geholpen. Tenminste, als je geen onderdeel bent van die 10 procent.

Dat kleine deel van de samenleving is blij, omdat zij dezelfde taal spreekt als die mensen die nu het land leiden en laten lijden. Dat is de taal van geld. De sneeuwbaleffecten die dat met zich mee heeft gebracht, zijn om u tegen te zeggen.

“Waarom hebben we onze wereld zodanig gemaakt dat we niet eens de ruimte hebben om ziek te zijn?”

Echter, we plaatsen dat op de achtergrond. Ergens in het gebied waar we ook welzijn, empathie en eerlijkheid hebben geplaatst. Die niet verbondenheid, disbalans of onwetendheid over de impact van iemands daden op het leven van een ander is gegroeid.

Dat merken we, vind ik, vooral in de voedselindustrie. Niet zozeer in Suriname maar internationaal. Je kan er niet op rekenen dat alles is zoals het is. Je kan er niets eens op rekenen dat wat we krijgen voorgeschoteld ook echt gezond is.

Vaak kiezen we er willens en wetens voor om die troep te eten. Omdat het of Europees of Amerikaans is. We zijn gaan geloven dat wie zich die rommel kan veroorloven het ver heeft geschopt in het leven. Ook ik doe eraan mee.

Niets heerlijkers dan doelbewust mijn gezondheid verpesten, al is het voor één dag, door een overprocessed burger te eten van één of ander internationaal keten dat ook in Suriname is neergestreken.

Die troep is voor ons luxe. Dat is niet alleen in Suriname, maar ook in andere landen. Amerikaans ‘afval’ dat voor voedsel moet doorgaan, is een luxegoed. Beter dan wat dan ook van eigen bodem.

Weinig kunnen we als typisch Surinaams beschouwen, omdat veel dingen, dankzij het kolonialisme en imperialisme, globale fenomenen zijn geworden. De daling van de geletterdheid is niet alleen hier. Ook elders in de wereld kampt men hiermee. Systematisch meer investeren in oorlogen dan in onderwijs heeft daartoe geleid.

Er is nu zelfs een ‘makkelijk’ journaal in Nederland waarin men langzaam en in korte zinnen praat. En men heeft er speciaal voor de ambtenaren een nieuwe norm voor taalgebruik gesteld. Ook daar weer korte zinnen en makkelijke woorden. Dat is gedaan, zodat iedereen van alles kan snappen, maar je zou ook kunnen zeggen dat we onszelf daarmee dom houden.

Dom was misschien ook de met hepatitis-B besmette persoon die blauwe bessen is gaan plukken. Dit leidde ertoe dat er een tiental mensen besmet was geraakt. Volgens schatting van de hiermee belaste instanties kunnen er wel honderden mensen besmet zijn geraakt.

Wist deze persoon veel dat die blauwe bessen ook in Suriname worden verkocht. Dat het hier dus ook mis zou kunnen gaan? Of dat blauwe bessen ook worden gegeten door toeristen in Nederland die dan weer een infectie meenemen naar hun land van herkomst.

Eén persoon, internationale impact. Bizar. Eng. Vooral als je bedenkt dat de kans groot is dat de persoon willens en wetens is gaan werken omdat er brood op de plank moest komen.

Waarom hebben we onze wereld zodanig gemaakt dat we niet eens de ruimte hebben om ziek te zijn? Dus die persoon is niet de enige die dom bezig was. Dom zijn we allemaal. Omdat we zo worden gehouden, maar ook omdat we zo willen blijven. We willen geen verandering, hoe giftig stilstand ook is.

Kijk maar naar het klimaat en hoe wij toch gaan voor olie en gas. Wetende dat ook dit slechts the happy few ten goede zal komen. Dom. Oliedom.

christiowijnhard@gmail.com