OAS vooral afhankelijk van de Verenigde Staten

door

PARAMARIBO — De Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), waar Albert Ramdin recentelijk tot secretaris-generaal is gekozen, zou geen bestaansrecht hebben zonder de contributie die de Verenigde Staten betalen. In 2024 was dat 46 miljoen US dollar. Suriname daarentegen hoestte slechts 41.000 US dollar op.

Dit betekent dat de Amerikanen via hun contributie voor een belangrijk deel de richting en agenda van de OAS bepalen. En ook wie daar de scepter mag zwaaien.

De Verenigde Staten en Canada dragen weliswaar geen kandidaat voor de functie van secretaris-generaal voor, maar dankzij hun contributies bepalen zij grotendeels de richting en de agenda van de OAS

Andere substantiële bijdragen komen van Canada (twaalf miljoen US dollar), Brazilië (elf miljoen US dollar) en Mexico (zeven miljoen US dollar). Ook Colombia, Chili en Peru dragen met respectievelijk twee miljoen, 1,9 miljoen en 1,1 miljoen US dollar een behoorlijk steentje bij. Voor de Caricom-landen (inclusief Suriname) is de contributie 41.000 US dollar.

Enkele permanente waarnemers van de OAS dragen eveneens bij aan de kas: Japan acht miljoen US dollar per jaar, Spanje vier miljoen, de Europese Unie drie miljoen, Zwitserland 1,8 miljoen en Italië 1,6miljoen US dollar. Zelfs Nederland maakte vorig jaar 827.000 US dollar over naar Washington, waar de OAS is gevestigd. Ofwel, ruim twintig keer zoveel als haar voormalige kolonie.

Vleugellam

Dit betekent dat de Caricom-landen, die naar verhouding slechts een schijntje bijdragen, geen zwaarwegende stem binnen de organisatie hebben. Dat bevestigt ook oud-ambassadeur Rudie Alihusain. “De Verenigde Staten en Canada dragen weliswaar geen kandidaat voor de functie van secretaris-generaal voor, maar dankzij hun contributies bepalen zij grotendeels de richting en de agenda van de OAS. Zonder de contributies van deze landen is de organisatie vleugellam. Je kan dus zeggen dat de OAS in essentie dan heel weinig voorstelt.”

De kern van de diplomatie is volgens Alihusain dat bij veel internationale organisaties macht en geld allesbepalend zijn. “Bij macht hoeft overigens niet altijd gedacht te worden aan grote landen met militaire macht. Singapore en Qatar zijn voorbeelden van kleine landen die vanwege hun rijkdom en wel overwogen keuzes van diplomaten, grote invloed kunnen hebben op ontwikkelingen in de wereld.”

Dat Ramdin het nu tot secretaris-generaal heeft geschopt, zegt Alihusain niet zoveel. Hij vindt zelfs dat we “voorzichtig rondom de euforie van die verkiezing” moeten zijn. “Ramdin moet weten dat hij bij de OAS niet zal kunnen marchanderen met de waarheid zoals hij in de afgelopen vijf jaar in Suriname heeft gedaan, waarbij hij door de politiek is beschermd.”

“Anders zal hem hetzelfde overkomen als de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Boutros Boutros Gali. De Verenigde Staten waren in 1996 ontevreden met zijn leiderschap en gunden hem een tweede termijn niet.” Uit de woorden van Alihusain valt op te maken dat dit ook kan gebeuren met Ramdin als hij niet naar de Amerikaanse pijpen danst.