Nou ja

door

GANGA / Sharda Ganga

Een fiks aantal jaren geleden zat ik op een onmogelijk nachtelijk uur in een bus te wachten op luchthaven Piarco, op een lid van het gezelschap waar ik deel van was. Het duurde langer dan een uur voordat we te horen kregen wat het probleem was: meneer had een camouflagebroek aan.

En sindsdien weet ik: als je op Trinidad en Tobago in camouflagekleding rondloopt zonder dat je militair bent of politieagent, dan kun je achttien maanden de cel ingaan en riskeer je een forse boete. Die wet is bedoeld om te voorkomen dat mensen zich zouden voordoen als lid van een gewapende macht.

“Ze camoufleren hun nietszeggendheid met stoere kleding”

Bij het bekijken van beelden van de NDP-meeting in Ocer en de wederopstanding van Alice Amafo als Abopper verlangde ik naar die Trinidadiaanse wet. Dat Bouterse zo af en toe nog in uniform verscheen, ook na zijn aftreden als opperbevelhebber, nou ja. Dat Abrahams zich nog zo af en toe in zijn pak hijst, nou ja. (‘Nou ja’ is mijn equivalent van: ‘het is te onbelangrijk om er aandacht aan te schenken’).

Maar nu. Nu ook onze Ashwin Adhin zich in legerpak vertoont, begin ik er wel aandacht aan te besteden. Wat is die drang om zich een uniform aan te meten waar je geen enkel recht op hebt, waar je geen enkele kwalificatie voor bezit? Ik bedoel: om militair te worden moet je toch minstens enkele opleidingen volgen, heel hard trainen en tests doorstaan. Dit in tegenstelling tot minister, vicepresident of parlementariër worden.

Het is camouflage. Ze camoufleren hun nietszeggendheid met stoere kleding. Het is popki patu spelen. Zogenaamd zijn. Toneel spelen. Na-aperij. Mensen die zich voordoen als iets anders dan ze werkelijk zijn, dat zijn eigenlijk bange mensen. Ze willen ons niet hun eigenlijke gezicht laten zien en hopen dat we trappen in het beeld dat ze ons willen verkopen. Heel interessant is het om te zien of we een duidelijke tweedeling zullen ontwaren in de NDP aan de hand van kledingkeuzes: de gecamoufleerden versus de burgerlijken.

We hebben daarnaast de kledingkeus van Alice Amafo, die zich de warrior princess laat noemen en in haar speech verwijst naar soldaten die niet ‘dege dege’ zijn, die standvastig zijn dus. Heel grappig dat te horen van iemand die na de partij te hebben verlaten, terugkeert. Niet bepaald het toonbeeld van standvastigheid, maar nou ja.

Ik vroeg me af waarom zij zichzelf ziet als warrior princess: waar wil zij tegen ten strijde trekken en hoe gaat ze dat doen? Welke wapens zal ze daarvoor inzetten? Waarom heeft ze daarbij een pseudo-militair tenue nodig en waarom daarbij een titel uit een monarchie? Het zijn best interessante vragen hoor, maar nou ja.

gangadwt@gmail.com