Niet vanzelfsprekend

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Pas wanneer iets is verdwenen, beseffen we hoe belangrijk het eigenlijk voor ons was. Te laat. Dat gevoel bekroop me op Witte Donderdag bij het zien van de gebouwen die in vlammen opgingen aan de Henck Arronstraat.ADVERTISEMENT

Ik loop vaak langs het gedeelte van deze straat, vanaf de Tourtonnelaan tot de Monseigneur Wulfinghstraat. Een paar keer heb ik iets gekocht bij Chyco Supermarkt. Aan de muur van die winkel, op de hoek van de Henck Arron- en Jessurunstraat, was één van de eerste schilderprojecten van het streetart collectief ‘Switi Rauw’ te zien.

“Als samenleving moeten we leren om dingen niet als vanzelfsprekend te zien”

Het pand van het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting, waar de brand begon, dat op dezelfde hoek, maar aan de andere kant stond, was al een tijd leeg, maar had nog altijd een statige uitstraling. Nu rest er slechts een gapend gat. Mensen zijn hun have en goed kwijt. Wat is overgebleven zijn pijn, verdriet en leegte.

Met deze brand is weer een deel van de karakteristieke identiteit van de binnenstad verdwenen en ik denk dat het besef daarvan nog niet volledig is doorgedrongen, omdat de brand nog vers in het geheugen is. Maar de gebouwen herbergden verhalen die de plek een bepaalde vorm en uitstraling gaven.

Natuurlijk is het mogelijk om nieuwe gebouwen neer te zetten en op een gegeven moment zullen we de gebouwen die er ooit stonden vergeten. Maar juist dat is mijn punt: die gebouwen hadden iets unieks dat we nu zijn kwijtgeraakt.

Mijn respect gaat uit naar degenen die er alles aan hebben gedaan om de gebouwen in de omgeving te behouden. Helaas, dat is niet altijd gelukt. Ik noem bijvoorbeeld de brandweerlieden die letterlijk door de hitte zijn gegaan om de omliggende panden, zoals dat van de Hendrikschool, te beschermen en te behouden.

De brand bracht ook herinneringen naar boven aan vroeger, aan een tijd waarin geüniformeerde beroepen veel aanzien genoten. Toen ik kind was, hoorde je vaak op de vraag ‘Wat wil je later worden?’ antwoorden als: ‘brandweerman, politieman, militair’. Ook ‘leerkracht’ stond hoog in aanzien.

Helaas, tegenwoordig is dat respect minder vanzelfsprekend. Deze beroepen hebben in de loop der jaren aan status ingeboet. Natuurlijk maken ook zij fouten, maar juist daarom is het belangrijk om hen met respect te blijven behandelen. Want als het erop aankomt, wordt er altijd een beroep op hen gedaan. Dan moeten ze onder zware omstandigheden het uiterste uit zichzelf halen.

De brandweer laat keer op keer zien dat ze daartoe in staat is. Zelfs onder de moeilijkste omstandigheden probeert ze de ramp te beperken en de situatie onder controle te krijgen. De gezichten van de brandweerlieden na afloop spreken boekdelen: moeheid, maar vastberadenheid.

Als samenleving moeten we leren om dingen niet als vanzelfsprekend te zien. Juist in moeilijke tijden, of wanneer iets plotseling wegvalt, beseffen we wat het betekende. Dan gaan we op zoek, dan denken we na: ‘wat hadden we kunnen doen om het te behouden?’

Mijn oprechte respect gaat daarom uit naar de brandweerlieden en politieagenten, die zich telkens weer inzetten voor ons allemaal. En ook naar het zorgpersoneel, dat daarna de gewonden opvangt en behandelt. Hun werk komt voort uit plichtsbesef, maar hun inzet is persoonlijk. We moeten hen eren en waarderen. Niet omdat het moet, maar omdat ze het verdienen.

Mijn respect gaat uit naar degenen die er alles aan hebben gedaan om de gebouwen in de omgeving te behouden. Helaas is dat niet altijd gelukt.

headleydwt@gmail.com

...