Nickeriestraat

door

GANGA / Sharda Ganga

Ik was al bij de tweede alinea van mijn wekelijkse column toen ik me bedacht: ‘heb ik dit probleem niet al een keer beschreven?’ Na al die jaren wil je weleens vergeten wat je wel en niet hebt besproken.ADVERTISEMENT

Ik ging mijn mapje met de Ware Tijd-columns na en warempel, daar was het. Toen, in september 2018, ging het over bermen, en nu, 6,5 jaar later, wilde ik het hebben over de nachtmerrie van de Nickeriestraat.

Twee onderwerpen, één probleem. Ik vertelde in de column van 2018 over vriendinnen die hun spaarcenten investeerden in mooie huizen in een rustige woonwijk, alleen om vervolgens de uitgebreide Hermitagemall als buurtgenoten te krijgen, de toren van Steps, de blokkendoos van TBL Cinemas. Vervolgens kregen ze ook de mini-mall aan de andere kant van de straat voor hun kiezen die jarenlang de buurt terrorisseerde met hun boemboem muziek.

Ik bouwde mijn huis ook in een wijk-in-wording. De verkavelaar had elke koper verzekerd dat dit een woonwijk zou zijn. Maar als je eenmaal je zuurverdiende centen hebt uitgegeven, jezelf verbonden hebt aan een hypotheek tot het einde der dagen, dan blijkt al gauw dat je helemaal niets hebt aan het woord van een verkavelaar. Je kunt er niets aan doen als er plots iemand een feestlocatie opent en je zowat elk weekend vergast wordt op feestgewoel.

Elke keer als er ergens in mijn buurt een perceel bouwrijp wordt gemaakt, sta ik doodsangsten uit. Zal het een autoreparatiezaak worden? Een import-/exportbedrijf? Start er iemand een gym? Een kinderopvang? Met dat laatste heb ik in principe geen problemen. Ik vind kinderstemmetjes wel leuk als achtergrondgeluid en je hebt maar twee keer per dag last van ouders die hun auto ergens kwijt moeten.

Maar kent u die uitspraak van Jopie Pengel? ‘Een bospad wordt een tracé, een tracé wordt een looppad, een looppad wordt een weg’ – of woorden van die strekking. Het is een waarheid als een koe in Suriname. Een onschuldige kleine crèche wordt al gauw een peuter-/kleuterschooltje, dat kleuterschooltje wordt een privé basisschool enzovoorts.

Het probleem met privéscholen is dat een behoorlijk percentage van de ouders rijdt in auto’s die elkaar nauwelijks kunnen passeren op de meeste Surinaamse wegen en zeker niet in woonwijken. Case in point: de Mathoeralaan te Uitvlugt waar ik steeds doodsangsten uitsta als ik langs de school (voorheen kinderopvang) moet rijden op weg naar kantoor.

Het blijft nooit bij één bedrijf, zeggen de bewoners van de Nickeriestraat terecht nu er een callcenter zal verrijzen in hun prachtige woonwijk. En ik geef ze gelijk. De geschiedenis geeft ze gelijk.

De eigenaar van het bedrijf vindt dat zijn gebouw heus wel een sieraad zal zijn voor de omgeving. Het lijkt mij dat zijn sieraad dan liever op een plek moet worden gebouwd waar er een grote behoefte is aan een sieraad van een gebouw. De Nickeriestraat heeft dat niet nodig. De Nickeriestraat ìs een sieraad.

Als we op 25 mei gaan stemmen, laten we vooral ook kijken naar welke partij ooit onze woonrechten heeft beschermd. Welke partijen districtscommissarissen leverden die geen, never nooit niet, vergunningen verleenden voor niet passende bestemmingen in woonwijken. Ik weet, er blijft dan weinig over.

gangadwt@gmail.com