NBW

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Eén van de meest schokkende erfenissen uit ons slavernijverleden is de manier waarop wij met kinderen omgaan. Het is één van de redenen waarom ik het in vervulling brengen van mijn kinderwens heb uitgesteld. Ik wilde geen residu van die zogenaamd geweldige Surinaamse opvoeding toepassen bij mijn eigen kinderen. Die is gebaseerd op het sakafasi maken van kinderen. Later worden het dan sakafasi burgers. Daar plukken wij nu heel zure vruchten van. ADVERTISEMENT

In het verleden was sakafasi zijn nodig omdat we een onderworpen volk waren. Nu is een groeiend deel van ons aan het ontwaken. Helaas gaat dat wel met pieken en dalen. Eén van die dalen was online te zien in een filmpje waarin de politie op onverantwoorde wijze met kinderen omging. Ze moesten terug naar hun moeder.ADVERTISEMENT

“Het is nu zo dat moeders veel gewicht in de schaal leggen als het op ouderschap aan komt. Vaders worden vaak aan de kant geschoven. Dat is pijnlijk maar ook niet zomaar”

De politieagenten handelden naar de wet. Dat is hun werk. Het lijkt mij echter niet dat er in de wet staat dat kinderen moeten worden weggesleurd uit een situatie waarin zij zich veilig voelen. Het was erg pijnlijk om te zien hoe deze casus werd afgehandeld. Hoe traumatisch voor de kinderen moet dat niet zijn geweest. Schrikbarend dat er mensen bestaan die dit aan het goedpraten waren. Iets anders wat ik mij afvroeg, is waarom geen van de agenten een innerlijk besef had dat de handelwijze niet klopte. Zelfs schokkend verkeerd was en niet goed te praten valt. Het heeft mij ernstig doen twijfelen aan het niveau van het politiekorps en de manier van rekruteren.

Waarom is er geen buurtmanager ingeschakeld? Dit soort functionarissen is pasgeleden nog getraind. Waar was de maatschappelijk werker? Gaat er wel een vervolg zijn om het mentale welzijn van deze kinderen te herstellen? Hoe gaat het korps ervoor zorgen dat agenten beter weten om te gaan met zulke situaties? Zo jammer dat we steeds maar verder bouwen op de koloniale basis die diep in ons geworteld is. Zo diep dat het zelfs doorspeelt in ons NBW, Nieuw Burgerlijke Wetboek. Het koloniale overblijfsel van de buitenvrouw is erin meegenomen. Zelf vind ik het belachelijk. Ik denk dat zoiets gezinnen kapot kan maken. Evenals het concept van generational wealth. Ons Nieuwe Burgerlijk Wetboek is inmiddels al van kracht. Vrij weinig is erover bekend. Terwijl het echt ingrijpend is.

Hopelijk is het wel wat eerlijker ten opzichte van de man. In het bijzonder de vader. Vrouw-zijn wil niet automatisch zeggen dat iemand een goede ouder of verzorger is. Net als dat man-zijn niet direct wil zeggen dat iemand een slechterik is. Het is nu zo dat moeders veel gewicht in de schaal leggen als het op ouderschap aan komt. Vaders worden vaak aan de kant geschoven. Dat is pijnlijk maar ook niet zomaar. Ook weer een erfenis uit het verleden waarin onze mannen werden gestimuleerd om niets anders te zijn dan fokstieren.

Naast het leveren van gratis arbeid moesten ze ook duurzaam te werk gaan door het produceren van gratis arbeidskrachten. Dat was de enige verantwoordelijkheid die ze hadden. Velen doen nog alsof dit nog steeds van hen verwacht wordt. Alsof hun taak stopt na de bevruchting van de eicel. Ook dit is aan het veranderen. Maar het moet sneller.

De rest van de wereld ‘racet’ ons voorbij terwijl we nog aan het fokken zijn. We hebben in principe geen wetten nodig om ons te vertellen wat goed of fout is. Waarom we dat toch doen? Ook weer een mooi overblijfsel van ons koloniale verleden. Ons innerlijke kompas, onze skin firi, is vervangen voor mentale gevangenis die wij ontwikkeling hebben leren noemen.