Natuurreservaat Peruvia

door

SURINAME IS ÉÉN van de landen in de wereld die al heel vroeg besloot dat natuurbehoud ook zelfbehoud is. Dat was ook lange tijd de slogan van Stichting Natuurbehoud Suriname (Stinasu), die de enige organisatie is die bij wet activiteiten mag ontplooien in natuurreservaten. In 1954 werd daartoe de Natuurbeschermingswet ingesteld. En activiteiten in de natuurreservaten waren ook beperkt tot natuurtoerisme en onderzoek. Voor die tijd was de regelgeving bijna revolutionair.

Nu meer dan 71 jaar verder zijn de instituten als Stinasu en het directoraat Natuurbeheer, die nu onder het ministerie van Grondbeleid en Bosbeheer (GBB) vallen, verworden tot tandeloze instituten die compleet zijn uitgehold. Een keiharde conclusie die ook kan worden gestaafd. Wie naar het Brownsberg-gebied gaat, zal niet tot een andere conclusie komen.

Terwijl het geval onder de aandacht is gebracht van de president blijft actie uit

De eens zo drukbezochte berg met leuke huisjes is nu eigenlijk alleen voor dagbezoekers leuk, omdat de huizen compleet zijn verwaarloosd. De goudzoekers komen ook steeds verder de berg op en er is geen succes geboekt in de afgelopen jaren om hen op andere gedachten te brengen.

Nu is geconstateerd dat een deel van het in Coronie aanwezige Peruvia-natuurreservaat mogelijk is uitgegeven. Dit lijkt op een geval met een luchtje. Zeventien percelen in een lange rij zijn gezamenlijk op één dag uitgegeven en gezamenlijk op één dag van een perceel-ID voorzien. Behalve lucratieve bouwmaterialen, zoals zand en schelpen, mooie vogels en exotische dieren, is niets te vinden in dat gebied. Wat zou dus de motivatie moeten zijn om daar percelen aan te vragen en op te meten voor derden?

Wat ook blijkt is dat op basis van de wet van 1954 het verboden is om zonder toestemming van het directoraat Natuurbeheer activiteiten in een natuurreservaat uit te voeren. Sterker nog: daar staat een gevangenisstraf op. Maar terwijl het geval onder de aandacht is gebracht van de president blijft actie uit. Dit terwijl de leiding van het land overal waar ze de kans krijgt, vertelt hoeveel Suriname zich inzet voor het behoud van zijn natuurgebieden. Een grotere tegenstelling tussen wat wordt gezegd en wat het land doet is haast ondenkbaar.

Dit alles heeft kunnen gebeuren omdat de regering een visie laakt over natuurbehoud. Wat wil Suriname met zijn natuurreservaten en parken? Hoe worden telkens toerismebeurzen over de hele wereld bezocht, de Surinaamse natuur gepromoot, terwijl het beleidsmakers eigenlijk koud laat wat er in het bos gebeurt.

Suriname zou met vernieuwde wetgeving en hulp van niet-gouvernementele organisaties die al jaren roepen dat het zaakje moet worden aangepakt, veel meer uit de natuurgebieden kunnen halen. Zeker qua recreatie, toerisme en onderzoek. Maar wat baten kaars en bril als de uil niet zien wil?