Na verkiezing van met inheemse kalmte licht uitstralende ‘Tante Jenny’:

Hoe verder met door grondstoffenvloek beheerste partijkaders?Het opvallendste van de tiende gekozen mamio-regering sinds onze onafhankelijkheid is de verkiezing van de met inheemse kalmte licht uitstralende Jennifer Simons. Vele Surinamers hebben hoop dat onze eerste vrouwelijke president e go kenki a systeem. Toch is de belangrijkste vraag: zijn de coalitiepartijen equipped om ‘het systeem te veranderen’, een passend ontwikkelingspad uit te werken en samen met de bevolking te werken aan een goede toekomst? Om deze vraag te beantwoorden, halen we de ‘narratieven’ (‘verhalen’) over ‘ontwikkeling’ naar boven.‘Verhalen’Alle zes coalitiepartijen van de komende regering nestelen hun opvattingen in een aantrekkelijk gemaakt ‘verhaal’ om burgers te overtuigen. Politici verpakken hun ‘verhaal’ zodanig dat de boodschap waarheidsgetrouw overkomt. Hier een greep uit de ‘verhalen’ en partijprogramma’s van de coalitiepartijen.ABOPHet ABOP-‘verhaal’ verwijst naar de diepe wortels in Marron-gebieden en wordt tegenwoordig ‘ingevuld’ met bromki dyari. De partij is trots op haar sociale bewogenheid, gevoel voor de armen en de positieve verbinding tussen leiderschap en bevolking. Daarbij wordt met wollige taal, zonder verduidelijking, ingezoomd op de SDGs en ontwikkeling van de totale bevolking. Wat ontwikkelingsvisie betreft, heeft de ABOP het over enorme inkomsten uit olie en gas en een goede verdeling hiervan.A20Voor A20 staat dienend leiderschap centraal, met focus op corruptiebestrijding en hervorming van (semi-)overheidsinstituten. Het pleidooi voor een technocratisch bestuur blijft echter zonder uitwerking in de lucht hangen. Hoewel het partijprogramma regionale samenwerking en klimaatverandering noemt, wordt dit niet in een omvattend plan- en ontwikkelingskader geplaatst.BEPDe BEP pleit voor decentralisatie, sociale rechtvaardigheid en ondernemersstrategieën. De diverse ontwikkelingsproblemen (zoals milieu, rechtvaardiger samenleving en ontwikkelingsleger) lijken losstaande wensen die niet zijn ingebed in een omvattende ontwikkelingsvisie.NDPDe NDP ziet zichzelf als afspiegeling van de multi-etnische samenleving, met Kenki a systeem als typerende slogan van voorzitter Simons. Dit verwijst naar een volksgericht beleid, verandering van politiek-administratieve issues en bestuurscultuur. Het kernprobleem van het politieke systeem komt echter niet uit de verf: partijen verwierven sinds 1987 via wetgeving steeds meer macht, terwijl interne partijdemocratie, financiële transparantie en partijfinanciering buiten schot bleven. Duurzame en inclusieve ontwikkeling is niet ingebed in een alternatieve, samenhangende ontwikkelingsstrategie.NPSDe NPS verwoordt dat zij historisch als stabiliserende factor steeds zou hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van Suriname. Als grondlegger van de ‘Big Push’ natuurlijke hulpbronnenstrategie blijft zij net als vóór de onafhankelijkheid hier vasthouden aan deze visie en maakt zich sterk om deskundigheid binnen de partij in te zetten voor olie en gas als economische pijler. Met een sleutelrol voor olie-inkomsten blijft de NPS hangen in een oude ontwikkelingsvisie, met weinig begrip voor ecologische bedreigingen, de grondstoffenvloek en alternatieve kansen.PLHet ‘verhaal’ van de PL gaat uit van een “Wong Jowo”-basis en draait om Volkswinkels en andere voor de hand liggende korte termijn noden. Het geheel mist een samenhangende middellange- en langetermijnvisie op ontwikkeling.Grondstoffenvloek binnen partijkadersEr is nauwelijks verschil in ontwikkelingsvisie tussen de coalitiepartijen. In hun visie op ‘ontwikkeling’ staat economische groei centraal, waarna welvaartsverdeling moet volgen. Deze twintigste-eeuwse benadering van de Wereldbank, van ‘groei eerst en verdeel later’, wordt in een nieuw wensenjasje gegoten. Direct verbonden met deze achterhaalde ontwikkelingsvisie is de slogan ‘de mens staat centraal’. Dit staat haaks op Surinames grootste gift: het meest beboste land ter wereld met een koolstofnegatieve status.Een andere overeenkomst tussen de coalitiepartijen is hun grondstoffenstrategie, die uitmondt in een ‘grondstoffenvloek’ met weinig oog voor de natuur als grootste bron voor duurzame ontwikkeling. Het gericht en daadwerkelijk beëindigen van de vernietiging van natuur, en van inheemse en tribale gemeenschappen, heeft voor de meeste coalitiepartijen weinig tot geen prioriteit. De meeste partijkaders missen inzicht in nationale ontwikkelingsuitdagingen en het geopolitieke en geo-economische krachtenveld waarin Suriname terechtkomt.Terwijl ‘Tante Jenny’ zich sterk maakt om prioriteit te geven aan het dagelijks goed voeden van alle kinderen, kopiëren de kaders van coalitiepartijen kritiekloos het oude koloniale verhaal mee – nu in de ‘Oil and Gas’-hype – en staat de oliegrondstoffenvloek, met stijgende prijzen van huizen en grond, al in onze deuropening voordat de offshore-olie in 2028 spuit.De grootste uitdaging is hoe denkkaders binnen een door de olievloek gedreven mindset van Assembleeleden en bestuurders omgevormd kunnen worden – fu kenki a systeem – om werkelijk te zorgen dat elk kind een volwaardig bordje eten krijgt. Een noodzakelijke voorwaarde voor de komende mamio-regering om democratie en ontwikkeling te verwezenlijken, is verandering van het door politieke partijen gedomineerde democratisch systeem.Is dit een contradictie?Jack Menke

...