NA HET SPEKTAKEL: SURINAME TERUG IN DE REALITEIT

Het spektakel is voorbij. De vlaggen zijn gestreken, de stoelen van het VIP-podium weggehaald. Suriname keert terug naar de rauwe realiteit van alledag. We hebben een nieuwe regering, een nieuwe coalitie en voor het eerst in onze geschiedenis een vrouwelijke president. Op papier een mijlpaal. Maar de doorsnee burger vraagt zich terecht af: en nu? Wat betekent dit concreet voor mijn toekomst, mijn gezin, mijn land?
De één verkeert nog in een roes van euforie, omdat Jennifer Simons is beëdigd tot president. De ander en dat is een groeiend deel, maakt zich ernstige zorgen. En die zorgen zijn niet uit de lucht gegrepen. Want nog geen dag na haar beëdiging barstte het gejubel en geslijm los op sociale media. De ene na de andere opportunist en hypocriet kwam uit zijn schulp gekropen om de nieuwe president de hemel in te prijzen, nog voordat er één besluit genomen is. Sommigen zo overdadig dat het slijm letterlijk van het scherm druipt. Serieus slipgevaar.
Maar is er wel reden voor die euforie? Of juist voor diepe bezorgdheid?
Laat ik helder zijn: ik heb eerder aangegeven, dat ik deze regering objectief zal analyseren aan de hand van vaste maatstaven. Geen sentiment, geen loyaliteit. Analyse op merites. Mijn eerste stukken zijn geschreven en gearchiveerd. Tegen diegenen die volledig opgaan in een golf van enthousiasme, zou ik willen zeggen: temper uw extase. Want woorden zijn goedkoop. En mooie speeches, hoe goed voorgedragen ook, zijn niets waard als ze haaks staan op daden en context. Ja, de president hield een mooie toespraak, een dikke voldoende daarvoor. Gevoelig, bijna oprecht. Maar wie Suriname kent, weet: we zijn al te vaak verblind door mooie woorden, om later wakker te worden in een nachtmerrie van wanbeleid en misleiding. Er wordt gezegd: geef deze regering het voordeel van de twijfel. Maar wanneer is dat eigenlijk gepast? Het voordeel van de twijfel geef je aan iemand wiens staat van dienst blanco is, iemand die nog niet bewezen heeft het vertrouwen te schenden. Niet aan iemand die jarenlang deel uitmaakte van een systeem dat Suriname aan de rand van de afgrond heeft gebracht. Geef jij een aannemer die bij herhaling mensen heeft opgelicht, slecht werk heeft geleverd en overal slechte recensies krijgt, het voordeel van de twijfel? Natuurlijk niet. Waarom zou je dat dan wel doen met een politieke leider wiens verleden bol staat van medeplichtigheid en falend leiderschap?
Mevrouw Simons was jarenlang voorzitter van De Nationale Assemblee. Onder haar leiding werd het parlement gedegradeerd tot een verlengstuk van de regering-Bouterse. Ze joeg wetten erdoor met dictatoriale precisie, smoorde oppositiegeluiden, en was de spil in de parlementaire verwording van onze democratie. Dat verander je niet op één dag. Karakter verander je niet met een eed, en moreel besef ontwikkel je niet plotseling na een applausmoment. En als we haar intenties moeten meten aan haar eerste grote daad, de vorming van haar kabinet, dan stemt dat allerminst gerust. Een regering gevormd zonder ideologische samenhang, zonder gedeeld nationaal plan, met ministers die eerder zijn weggezet wegens corruptie of onbekwaamheid.
Uitgerekend binnen haar eigen partij, de NDP, bevinden zich de meest bedenkelijke figuren, die de samenleving jarenlang hebben misleid, leeggeroofd of gemanipuleerd.
Hoe kun je, met zo’n ballast, een frisse start claimen?
De mensen die haar nu kritiekloos bejubelen, zijn vaak dezelfde die azen op een post, een functie of een project. De nieuwe hofhouding staat al klaar, klaar om te dienen en te profiteren. Het is als iemand die de loterij wint en plotseling omringd wordt door nieuwe ‘vrienden’ die nooit eerder interesse toonden. Het is geen loyaliteit, het is berekend zelfbelang vermomd als bewondering.
Er is dus alle reden tot waakzaamheid. Er is geen reden tot euforie.
Jennifer Simons heeft zich nooit publiekelijk gedistantieerd van het destructieve NDP-verleden. Sterker nog, ze heeft dat verleden weer stevig hersteld en gepositioneerd voor de komende vijf jaar. En ze heeft onomwonden aangegeven, dat zij de volledige controle heeft. De autoritaire trekken zijn niet verdwenen, integendeel, ze zijn weer terug van weggeweest.
Het eerste jaar zal allesbepalend zijn. Ofwel Suriname zakt versneld verder weg in het moeras, of in het uiterst onwaarschijnlijke geval, Simons verrast het land met een koerswijziging en rekent alsnog af met de misstanden die zij jarenlang zelf faciliteerde. Een scenario waarin ze haar dubieuze ministers uit haar eigen kamp vervangt door capabele en integere professionals.
Maar eerlijk is eerlijk, wie dat gelooft, moet ook geloven in kabouters. Time will tell. Maar ik blijf kijken. Kritisch. Standvastig. Zonder illusies.
Romeo Stienstra
The post NA HET SPEKTAKEL: SURINAME TERUG IN DE REALITEIT ..

...