Na Desi

door

ROZENGEUR / Gerold Rozenblad

Wat een opkomst. Je mag van de man vinden wat je wilt, hem verketteren of de hemel in prijzen, hij is massaal uitgezwaaid. De schattingen over de opkomst lopen uiteen. In een appgroep raakte ik in discussie met iemand van wie ik meen dat die een buitengewone schatting deed, maar ook met mijn ‘conservatieve’ schatting kom je er niet onderuit te moeten constateren dat vermoedelijk in Suriname nog nooit een dood persoon zoveel mensen op de been heeft gebracht. De partij heeft woord gehouden en Desi Bouterse kreeg een ongekende volksuitvaart. Achteraf bezien maar goed ook. Want met een door de staat georganiseerde activiteit was het niet het volksfeest geweest dat het is geworden.

Het duurde tot het donker, alvorens het stoffelijk overschot op het eindpunt arriveerde, want er was een wel erg lange lijst van personen die met anekdotes en dergelijken de revue passeerden. Over de doden niets dan goeds, wordt gezegd en we kregen volop de goede kant van Desi te horen. De wel erg donkere kant werd verzwegen. Zo erg dat een overijverig lid van de organisatie meende dat de aanwezige verslaggevers in Ocer de woorden ‘veroordeelde’ en ‘moordenaar’ niet in de mond mochten nemen. Op het gevaar af dat wat agressievelingen de pennenlikkers naar de keel konden vliegen.

Gelukkig werd na protest de zaak goedgepraat, maar ik heb het vermoeden dat de overijverige niet op eigen houtje handelde. De partij weet als geen ander welk vlees het in zijn pot heeft. Immers was het Ramon Abrahams die aangaf dat de overledene op de vlucht sloeg, niet om zijn eigen hachje, maar om de sociale onrust die zou ontstaan als de man inderdaad achter de tralies ging. En het politiek misbruik daarvan. Daar zit enige kern van waarheid in. Mogelijk verklaart dat de ‘onvindbaarheid’ toen en is het achteraf bekeken misschien goed dat zaken zijn gelopen zoals die gelopen zijn.

Hij mag er dan niet meer zijn, maar we zijn ver van af van hem. Tijdens de toespraken werden we overladen met het feit dat partijleden de idealen van de leider verder moeten uitdragen. Het martelaarschap is ingezet en zal in aanloop naar de komende verkiezingen flink worden uitgemolken. Daar hoeft geen twijfel over te bestaan. Het zal en moet de partij over de drempel slepen. Tot dan zal de naam van de leider nog vrijwel elke dag worden bezongen. Winst of niet, de vraag is wat er na die verkiezingen zal gebeuren. Het bindmiddel is er niet meer. Nog tijdens het tanende bestaan van de leider bemerkte een der prominenten dat de partij ver af is gedwaald van haar idealen. Hij nam toen afstand.

De gelederen zijn in de afgelopen dagen echter zo dicht gesloten als ware het een waterkerende bootswand. Maar er zijn verkiezingen en daarmee ook posities in het geding. De gepropageerde eenheid zal onder druk komen te staan. De eerste strubbelingen hebben we eerder reeds aan ons voorbij zien trekken. En het is niet de eerste keer trouwens. Het kon toen nog worden bezworen maar ontlokte in februari 2013 wel de woorden van de leider dat de grootste vijand van de NDP de NDP’er zelf is. Als die woorden profetisch blijken te zijn moet het niet verbazen als zal blijken dat hij de massa die hij op de been bracht met zich heeft meegenomen naar het hiernamaals.

roziegeur@gmail.com