Monsterverbond?

door

WIE ZIJN OREN goed te luisteren legt, de sociale media volgt en een oordeel heeft over het beleid van de regering van president Chandrikapersad Santokhi komt doorgaans tot geen andere conclusie dan dat er benedenmaats tot slecht is gepresteerd. De indruk van de man van de straat is dat het volksbelang niet voldoende is gediend. Als zelfs vicepresident Ronnie Brunswijk niet verder komt dan een puntenwaardering van 5,5 spreekt dat boekdelen over het prestatievermogen van de regering.

Een grote teleurstelling bij een aanzienlijk deel van de bevolking is dat mensen door genomen lastenverzwarende maatregelen, veel meer moeten uitgeven voor kosten van levensonderhoud. Gevolg hiervan is geweest verarming, zonder enige vooruitzicht op daadwerkelijke verbetering. Men blijft de mensen maar de worst voorhouden van de oliedollars die in 2028 zouden beginnen te vloeien. Dat is overigens een misvatting, want de eerste olie wordt in dat jaar opgepompt. Het geld komt waarschijnlijk een paar maanden later.

Suriname met nog geen 700.000 inwoners heeft voor deze stembusstrijd nu al meer dan 40 politieke partijen. De versnippering in de politiek is nog nooit zo groot geweest.

Ondanks beloften dat zij die het niet breed hebben tegemoet zouden worden gekomen gebeurt dit niet of onvoldoende. Vijf jaar lang was er geen succesverhaal dan zich tot vervelends toe verschuilen achter het leengedrag van de vorige regering. Alsof de leningen van het IMF, de Wereldbank en IDB die de huidige regering heeft gesloten gratis geld is. Gewoon van hetzelfde laken een pak.

Suriname blijft in een vicieuze cirkel. In 1987 is een politiek monsterverbond gesloten om het militaire regiem weg te stemmen, vanwege grote ontevredenheid onder politiek Suriname en maatschappelijke groeperingen. Het Front voor Democratie en Ontwikkeling behaalde 40 van de 51 zetels en de NDP drie.Enkele verkiezingen verder staat Suriname weer aan de vooravond van verkiezingen. Zoals gebruikelijk hopen velen een graantje mee te pikken in de vorm van ‘tenminste’ één parlementszetel.

Suriname met nog geen 700.000 inwoners heeft voor deze stembusstrijd nu al meer dan 40 politieke partijen. De versnippering in de politiek is nog nooit zo groot geweest. De verwachting is wel dat enkele ‘partijen’ zich zullen terugtrekken. Toch moet er – gelet op het herziene kiesstelsel – rekening mee gehouden worden dat er meerde partijen met een of twee zetels hun intrede zullen doen.

Onder andere Jack Menke en Cynthia McLeod hebben het initiatief genomen om buitenparlementaire politieke partijen te bewegen zich te bundelen in één politieke beweging als alternatief van de huidige coalitiepartijen. Maar hoe zinvol het is partijen met uiteenlopende visies en ideologieën bij elkaar te brengen, met als enig doel zetelwinst of vervanging van de huidige regering. Of gaat het om een wezenlijke invloed en impact hebben in en op het openbaar bestuur?

Wat voor zin heeft het om als collectief deel te nemen, terwijl de deelnemende partijen en kandidaten niet hetzelfde politieke gedachtengoed hebben. Bovendien is er onder de coalitiegenoten lange tijd wantrouwen. Ze vertrouwen hun eigen schaduw niet. Het verklaren van de oorlog door de PL-minister Bronto Somohardjo aan Brunswijk veroorzaakte een onherstelbare breuk tussen de partijen. De NPS verliet het schip voortijdig door verschil in beleidsinzichten. Aan de hand van lessen uit het verleden gaat een verbond niet werken zolang de ideologische uitgangspunten niet eensluidend zijn.-.