Moko moko

door

GANGA / Sharda Ganga

Om mijn voortgaande ergernis over de werkelijke of gespeelde maagdelijkheid van hernieuwde en nieuwe machthebbers ten aanzien van maatschappelijke en bestuurlijke wantoestanden te temperen ga ik actief op zoek naar goed nieuws. Gelukkig was daar het U14-meisjesteam van Suriname dat de halve finale bereikte van de Caribbean Football Union Challenge Series en met name de doelverdediger Rayensa Lion Sjin Tjoe die een tijdloos mooi interview afstond in perfect Engels.

Hadden we maar meer leiders die dachten als Rayensa. Ze koos ervoor om haar team en het teamwerk voorop te stellen en niet haar eigen prestatie. Ze had aan haar team voorgelegd: ‘If they perform for me, I will perform for them’ en dat ze daarom eigenlijk niet zoveel te doen had tijdens de wedstrijd. Ze kon schitteren als het erop aankwam, omdat haar team het zware werk deed. Ik ga niet voor u jokken bij mij op kantoor waren er wat vochtige ogen te bespeuren toen we naar het clipje keken.

“De artiesten zijn de mensen met wie het minst rekening wordt gehouden, die onder de meest barre omstandigheden moeten verblijven en presteren, terwijl de officials in luxe appartementjes verblijven met driemaal meer daggeld en zo af en toe ook hun kinderen op staatskosten meenemen”

Ander blij-makend nieuws was dat is ontdekt dat de moko moko echt geneeskrachtige eigenschappen heeft en natuurlijk dat het onderzoek gewoon hier, door Surinaamse wetenschappers, is verricht. Dat is toch mooi nieuws, dat iets dat we eigenlijk als een last ervaren iets goeds in zich draagt. Misschien moet u me maar als moko moko zien als ik nu even losga over Carifesta.

En ja, ik weet heus wel dat ik zelf met Carifesta’s heb meegedaan. Ik praat uit ervaring dus. Laat me ook meteen stellen: 1: Ik wilde niet mee. En 2: Suriname is niet uniek. Ik sprak van de week met collega’s uit andere landen en het beeld daar is hetzelfde.

Maar zoals wij dat hier hebben gedaan, is toch weer heel uniek. Er is een commissie benoemd enkele maanden geleden, dat weet ik uit de krant. Er begonnen mensen te werken aan de presentaties van Suriname, neem ik aan.

Toen kwamen er verkiezingen en was er een nieuwe regering, zeg, pakweg vijf weken vóór Carifesta. En er kwam een nieuwe commissie vanwege andere inzichten (en helemaal niet omdat premier Mia Mottley van Barbados belde met de president).

Waren het andere organisatorische, inhoudelijke en artistieke inzichten? Allemaal, als ik zo luisterde naar de commissie. Helaas, de commissie kon op het moment dat zij zichzelf presenteerde aan het publiek tweeëneenhalve week vóór Carifesta nog niet duidelijk maken wat ze zou gaan doen, wie er precies mee ging en wat het overall concept van deelname was.

Er werd ook niet duidelijk gemaakt wat niet deugde aan de vorige samenstelling en aan het vorig artistieke concept, behalve dan dat er sprake was van een delegatie van tachtig mensen die is teruggebracht naar 36, misschien veertig. Toen brak mijn linker klomp; uit welingelichte kringen had ik vernomen dat ook de delegatie van de vorige commissie rond de veertig mensen was.

Mijn pijn is al decennialang dit: Carifesta is first and foremost een festival van kunst en cultuur en niet voor touroperators, toerismedeskundigen, voor het aantrekken van toeristen. Het is ook geen bijeenkomst van commissieleden, ambtenaren en politieke pajongwaaiers. Het is een festival voor kunst en cultuur, waarbij we vooral ook vooruit kijken en niet steeds achteruit.

Maar Carifesta is al decennialang gekaapt door de politiek. Niet alleen in Suriname, maar in bijna alle andere deelnemende landen en ook in en door de Caricom zelf. Deelname is niet gekoppeld aan excellentie, er is geen transparantie in de besluitvorming rond de invulling van de delegaties.

De artiesten zijn de mensen met wie het minst rekening wordt gehouden, die onder de meest barre omstandigheden moeten verblijven en presteren, terwijl de officials in luxe appartementjes verblijven met driemaal meer daggeld en zo af en toe ook hun kinderen op staatskosten meenemen.

Carifesta is vooral een festival voor en door commissies, ambtenaren, gezagsdragers en hun gevolg. De artiesten en andere kunstenaars, cultuurmakers en -dragers zijn slechts de futuboi die voor het amusement moeten zorgen; het excuus voor hun feestje. Ik hoop dat het deze keer anders is.

Wat mij het meest opviel: in de nieuwe commissie zitten er maar liefst drie voormalige directeuren van Cultuur. Even goede vrienden hoor, maar wat heeft gemaakt dat we naar die lieve, aardige mensen keken en zeiden: ja, dat is de dynamiek, het inzicht, de creatieve denkers, de onvermoeibare steunpilaren en wegbereiders die we nodig hebben als vaandeldragers voor onze kunstenaars en artiesten. Even goede vrienden, en misschien heb ik iets gemist, maar help me om het te begrijpen.

gangadwt@gmail.com