Moiwana, 8 december 1982, dag van de mensenrechten en heropening van de kathedraal Notre-Dame de Paris: wat hebben deze evenementen met elkaar gemeen?

door

INGEZONDEN
Beste Surinaamse vrienden, aan het einde van dit jaar, dat opnieuw erg bedrijvig is geweest voor de relatie tussen onze twee landen, wilde ik een paar persoonlijke gedachten met jullie delen.

Gedurende de maanden november en december vinden in Suriname verschillende herdenkingen plaats, waaraan de Franse ambassade en andere diplomatieke vertegenwoordigingen jaarlijks deelnemen: het bloedbad van Moïwana van 29 november 1986, de moorden van 8 december 1982 en op 10 december de Internationale Dag van de Mensenrechten, ter ere van alle slachtoffers van politieke repressie.

“Suriname heeft enorm veel te bieden en kan als voorbeeld dienen voor de wereld. Daar ben ik van overtuigd”

Alvorens de vraag in de titel van dit schrijven te beantwoorden, wil ik terugkomen op 8 december 2024 in Parijs. Het was een tijdloos en schitterend moment. Verlicht door duizenden lichten werd de kathedraal Notre-Dame de Paris in haar oude glorie hersteld. Dit dankzij het harde werk en de kennis van Franse vaklieden gedurende een periode van vijf jaar om dit gemeenschappelijke erfgoed, dat deels werd verwoest door brand op 15 en 16 april 2019 te herstellen. Een aanmerkelijke tragedie voor Frankrijk en voor veel van onze vrienden over de hele wereld.
Deze tragedie heeft ons verenigd om het geheel gezamenlijk opnieuw op te bouwen. Op uitnodiging van de religieuze autoriteiten en de president van de Franse republiek, Emmanuel Macron, woonden vele prominenten de ceremonie bij. Nu is één van de grootste en oudste kathedralen ter wereld – gebouwd in de twaalfde eeuw – weer open voor publiek uit de hele wereld, als symbool van hoop en veerkracht.
(lees verder onder de )

[: Philémon Henry/MEAE]Het onderhoud van monumenten en de herdenking van de gebeurtenissen die ze vertegenwoordigen zijn essentieel voor de eenheid van een natie. Wij zijn ons hier zeer van bewust in Frankrijk en doen grote inspanningen om de herinnering aan onze nationale tragedies levend te houden, zoals Oradour-sur-Glane (slachting van 643 dorpelingen door de Nazi’s in juni 1944), evenals de terroristische aanslagen op de redacties van Charlie Hebdo (januari 2015), de concertzaal Bataclan (november 2015) en de stad Nice (14 juli 2016), naast vele andere gebeurtenissen, waaronder niet te vergeten de herdenkingen van het slavernijverleden van ons land.
De plicht om te herdenken, monumenten te bewaren, de betrokkenheid van scholen en alle gelederen van de samenleving, brengen de natie samen rond deze gebeurtenissen uit het verleden: delen en meeleven met de slachtoffers, een diep besef van het onrecht dat zij hebben veroorzaakt, om zo te komen tot meer gerechtigheid.
In Suriname vonden de herdenkingen rond de tragedies van Moiwana (massamoord op 39 dorpelingen tijdens de Binnenlandse Oorlog) en 8 december 1982 (moord op vijftien politieke en mediafiguren) opnieuw plaats kort vóór de Internationale Dag van de Mensenrechten, op 10 december. Ik heb enorm veel respect en bewondering voor de moed van de verenigingen die elk jaar onvermoeibaar het initiatief nemen tot de organisatie van deze herdenkingsevenementen, ondanks politieke omstandigheden die niet altijd gunstig zijn.
Het viel mij op dat deze gebeurtenissen, vanwege hun nauwe banden, meestal de vaders, moeders, ooms, tantes en kinderen van de slachtoffers samenbrachten. De emotie is altijd heel sterk en vrijwel intact. Er worden belangrijke toespraken gehouden. Echter, het lijkt mij dat deze herdenkingen een breder tintje missen, wat een gelegenheid zou kunnen zijn om het land te verankeren rond gedeelde waarden, om Surinamers te verenigen en vooruit te ondersteunen. Met de tragedie in de Notre-Dame kathedraal en de aanstekelijke vreugde van de Olympische Spelen in Parijs, zijn wij in Frankrijk erin geslaagd deze band, dit saamhorigheidsgevoel, te versterken.
Suriname heeft enorm veel te bieden en kan als voorbeeld dienen voor de wereld. Daar ben ik van overtuigd. Toen ik laatst op weg was naar huis, zag ik dat er een viering plaatsvond bij de grote moskee in het centrum van de stad. De deelnemers parkeerden hun auto’s op de parkeerplaats van de naburige synagoge en werden daartoe zelfs uitgenodigd. Dit, terwijl het conflict in Gaza gaande is… Zo’n situatie is nergens anders voor te stellen: een bron van nationale trots voor de Surinamers!
Nu het jaar ten einde loopt en met deze gedachten, wens ik u het allerbeste voor uzelf en de uwen, voor de komende jaren en dat Suriname de mooie toekomst tegemoet gaat die het verdient.
Nicolas de Lacoste (Ambassadeur van Frankrijk in Suriname en Guyana)
De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit …