MODERNE AANPAK VAN CRIMINALITEIT

De mededelingen van waarnemend korpschef Melvin Pinas tijdens de recente persconferentie van het Korps Politie Suriname (KPS), zijn ronduit zorgwekkend: veel berovingen die de samenleving teisteren, zouden mogelijk zijn geworden door informatie, die vanwege de directe omgeving van slachtoffers, wordt doorgespeeld. Pinas sprak over “intellectuele daders” die nauw tot de slachtoffers staan, en criminelen voorzien van cruciale gegevens. Daarmee legt de politie de vinger op een zere plek.
Criminaliteit is niet alleen het werk van straatrovers, maar ook van mensen binnen de vertrouwensrelaties.
Deze constatering roept echter een reeks aan vragen op. Als het KPS weet, dat berovingen vaak zorgvuldig gepland worden en het gevolg zijn van uit gelekte informatie, waarom zien we dan niet meer concrete resultaten in opsporing en preventie? Burgers worden aangespoord te letten op hun ‘inner circle’, maar het mag nimmer zo zijn dat de verantwoordelijkheid uitsluitend bij de samenleving wordt gelegd. De politie behoort het apparaat te zijn, dat criminelen én hun intellectuele opdrachtgevers opspoort en uitschakelt.
Tijdens dezelfde persconferentie, presenteerde Pinas een ambitieuze lijst van speerpunten: community policing, 24/7 zichtbare aanwezigheid, technologische ondersteuning, cultuurverandering, internationale samenwerking. Het klinkt veelbelovend, maar de vraag rijst of deze plannen niet al te vaak op papier blijven steken hangen. De samenleving heeft al vaker toezeggingen gehoord over ‘meer zichtbare politie’ of ‘modernisering van de aanpak’, zonder dat het veiligheidsgevoel daadwerkelijk is toegenomen.
De kern van het probleem lijkt dieper te liggen, het vertrouwen in de politie is zeer wankel. Wanneer burgers niet geloven, dat meldingen serieus onderzocht worden of dat daders ook daadwerkelijk vervolgd worden, ontstaat er ruimte voor cynisme en eigenrichting. Juist daarom is het cruciaal, dat de nieuwe leiding van het KPS niet alleen plannen aankondigt, maar ook meetbare resultaten weet te presenteren. Hoeveel van de intellectuele daders zijn geïdentificeerd? Hoe vaak hebben tips van burgers geleid tot arrestaties? Hoe effectief is de internationale samenwerking? Zonder transparantie over zulke zaken, blijft de kloof tussen de politie en de samenleving groot.
De waarschuwing van Pinas is terecht: let op wie dichtbij staat, want niet iedereen heeft goede bedoelingen. Maar de grotere vraag is of het KPS in staat is om de eigen beloften waar te maken.
Criminaliteit is immers niet alleen een kwestie van burgers die oplettend zijn, maar vooral van een politieapparaat dat daadkrachtig en betrouwbaar optreedt. Zolang het KPS daar geen overtuigende bewijzen van levert, blijven woorden als ‘community policing’ en ‘cultuurverandering’ niet meer dan fraaie slogans.
The post MODERNE AANPAK VAN CRIMINALITEIT ..

...