Moddergooien

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Waarom politici uitspraken doen waar zij en de mensen om hen heen zich niet aan zullen houden is mij een groot raadsel. “Wie op de NDP en haar kandidaten scheldt, heeft zelf niets te bieden aan de samenleving”, zei NDP-voorzitter Jennifer Geerlings-Simons dinsdag bij het indienen van kandidatenlijsten voor de verkiezingen van 25 mei aanstaande. Ze vervolgde door aan te geven dat haar partij de komende periode van de verkiezingscampagne zich zal bezighouden met wat te doen zal zijn na de verkiezingen.ADVERTISEMENT

Nu al kan ik aangeven dat dit een loze kreet is. Welke NDP-kandidaat zal de kans voorbij laten gaan om te wijzen op de volgens hem/haar zeer slechte job die Chan en zijn VHP hebben gedaan de afgelopen jaren? Geen enkele. Hoe wil je kiezers achter jouw partij krijgen zonder te praten over de tekortkomingen van in ieder geval de politieke partijen die nu aan de macht zijn en het volgens jouw super slecht hebben gedaan?

‘In de verhitte arena van de Surinaamse verkiezingen lijkt het erop alsof de kandidaten elkaar liever in een modderbad gooien dan een beleidsplan presenteren’

Als politicus die aan de macht wil komen, kom je er gewoon niet onderuit om te praten over wie en welke partij nu regeert. De kunst is, hoe praat je over je politieke tegenstander. Doe je dat zakelijk, door te wijzen op diens bestuurlijke wan- of onderprestatie of ga je praten over welke kleur onderbroek je tegenstander draagt?

Ga je praten over issues of maak je er een modderslingerpartij van? Ik vrees dat het ‘t laatste wordt. We zien de voortekenen nu al. In de verhitte arena van de Surinaamse verkiezingen lijkt het erop alsof de kandidaten elkaar liever in een modderbad gooien dan een beleidsplan presenteren.

Terwijl de kiezer zich afvraagt of hij met een politieke campagne of een moddergevecht te maken heeft, lopen de ‘debatten’ in een wervelwind van klagen, smetpartijen en overdreven drama van mensen die op de kandidatenlijsten willen komen en de partij de rug toekeren wanneer ze niet worden gekandideerd. Het is alsof elke kandidaat heeft besloten dat het enige wat men kan beloven het gooien van modder op de tegenstanders is en hoe goed men daarin is!

Zo zie je de ene kandidaat vol enthousiasme de modder over de grenzen van de politieke arena slingeren, alsof hij een soort gladiator is in een moderne arena. Zijn woorden zijn doordrenkt met scherpe kritiek en valse beloftes die nergens op slaan, maar die wel zorgen voor een groot spektakel. Van serieuze politiek is er nauwelijks sprake. Het heeft veel weg van een ouderwetse moddergevechtswedstrijd op een dorpsplein uit de middeleeuwen.

De tegenpartij blijft natuurlijk niet stilzitten. Zij beweert op haar beurt dat de modder die wordt gegooid niet anders kan dan bewijs zijn van een gebrek aan inhoud en visie. Maar in plaats van te vertellen wat zij anders gaat doen als zij aan de macht komt, blijft zij hameren op het smurrie-gevecht en steken in platheden.

Wat deze verkiezingscampagne vooral zo vermakelijk maakt, is dat geen enkele kandidaat een echt geloofwaardige belofte doet van een betere toekomst, een slim economisch plan of een revolutionair sociaal beleid. Nee, de enige garantie die men biedt is een eeuwige staat van modder en modderachtige kritiek. Terwijl de politieke debatten steeds meer lijken op een slapstickkomedie, blijft de vraag hangen: hoe serieus is de Surinaamse politiek eigenlijk nog?

Misschien ligt het geheim van deze modderige verkiezingen wel in de kunst van het klagen en smijten, een oude traditie die nooit uit de mode raakt. Eén ding is zeker: zolang de kandidaten maar blijven gooien en klagen, zal het Surinaamse politieke landschap een bron van eindeloos vermaak blijven voor iedereen die toe is aan een flinke dosis satire.

ivancairo@yahoo.com