MILIEUAUTORITEIT FAALT

De uitspraken van milieuactivist Erlan Sleur over cyanidegebruik en zware metalen in het stuwmeer, hebben ons opnieuw geconfronteerd met een ongemakkelijke waarheid: Suriname faalt structureel in de bescherming van zijn natuur, zijn water en zijn burgers. Terwijl het stuwmeer levensnoodzakelijk is voor energie, drinkwatervoorziening en ecosystemen, woekert er middenin dit nationale belang een ongecontroleerde goudkoorts met cyanide, arseen en politieke onwil als ingrediënten.
Sleur kaartte de kwestie al begin maart aan bij zowel het ministerie van Ruimtelijke Oredening en Milieu als de Nationale Milieu Autoriteit (NMa). Zijn waarschuwingen waren niet gebaseerd op vermoedens, maar op metingen, foto’s, locatiegegevens en observaties ter plaatse. Toch werd er pas actie ondernomen nadat hij, via persoonlijke netwerken, de zaak onder de aandacht wist te brengen van het Openbaar Ministerie. Wat volgde was een grootschalige missie met het parket, het leger, de politie, de Nma, waarbij ter plekke cyanide werd gemeten en vervuiling met arseen werd vastgesteld. Toch bleef vervolging uit. Een verdachte werd gearresteerd en liep korte tijd later weer vrij rond.
We moeten ons afvragen: hoe kan dit? Hoe is het mogelijk dat individuen, volgens Sleur van Chinese afkomst, zonder concessie en onder bescherming van invloedrijke figuren, opereren op een locatie van nationaal belang? En hoe kan het dat instanties als de NMa zich beperken tot waarschuwingen om geen water te gebruiken, terwijl ze de bron van het probleem laten voortbestaan? Waar blijven de arrestaties, de veroordelingen, de verbeurdverklaringen, de rode vlaggen op het gebied van compliance richting financiële instanties?
De ernst van deze zaak overstijgt partijpolitiek en rivaliteit. Het gaat om de volksgezondheid, voedselveiligheid, ecosystemen en internationale reputatie. Als het stuwmeer, dat indirect talloze huishoudens bedient, besmet raakt met cyanide en arseen, dan zal de schade niet beperkt blijven tot Brokopondo. Dan zullen we moeten uitleggen, waarom waarschuwingen maandenlang genegeerd werden. Waarom milieurapporten in laden verdwenen. Waarom inspecties slechts shows waren.
Sleur klinkt soms als een roepende in de woestijn, maar de geschiedenis leert ons dat klokkenluiders zelden populair zijn. Zijn kritiek is fel, persoonlijk en soms ongefilterd. Hij heeft de neiging instituten en de functionarissen die daarbinnen opereren, in zijn boodschap te vereenzelvigen in een toon die hem niet altijd in dank afgenomen wordt. Maar de feiten die hij aandraagt, dienen niet genegeerd te worden, ze verdienen debat, onderzoek en vooral: optreden.
Het is niet genoeg dat we achteraf zeggen dat we het niet wisten. We weten het nú. En wie nu zwijgt, stemt toe.
The post MILIEUAUTORITEIT FAALT ..

...